Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας –Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Στο έργο του Λουκιανού, Νεκρικοί Διάλογοι, ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος αναφέρεται ως ο μόνος που διέσχισε ποτέ τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τον οβολό στο Χάρο - αφού δεν είχε. Στο διάλογο αυτόν εμφανίζεται για πρώτη φορά και η ρήση "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" (δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει), η οποία έμεινε παροιμιώδης.
Στη χώρα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα έχουμε το φαινόμενο των 350.000 εκτρώσεων.
Στη χώρα που έχουμε περί τις 4.000 αυτοκτονίες για λόγους οικονομικής εξαθλίωσης και απελπισίας.
Στη χώρα όπου οι «λίστες» πάνε κι έρχονται και αποτέλεσμα δεν βγαίνει.
Στη χώρα όπου το 60% των νέων ανθρώπων είναι άνεργοι και οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη.
Στη χώρα όπου η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η αβουλία των πολιτικών, η αναλγησία και το απάνθρωπο του συστήματος αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό.
Στη χώρα του «μπλά-μπλά» και έργο πουθενά και τίποτε.
Εδώ, σ αυτή τη χώρα, έχουμε ανθρώπους αλαζόνες που να θέλουν να βάζουν φυλακή όσους δεν μπορούν να πληρώσουν!! για μικρά ποσά.
Ο πολύς κόσμος δεν έχει πλέον «λίπος» -αν και κάποιοι του συστήματος εκτιμούν ότι υπάρχει «λίπος» για ένα χρόνο ακόμη!
Υπάρχουν κάποιοι –έντιμοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι οι οποίοι αντιλαμβάνονται την έννοια της τιμής, οι οποίοι θα ήθελαν να πληρώσουν. Όμως ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Αυτοί λοιπόν θα πάνε φυλακή. Πόσοι; Πολλοί, πολλοί.
Πριν από αρκετό καιρό αγγίξαμε το θέμα ενός υποθετικού σεναρίου λαϊκής –κοινωνικής εξέγερσης των απεγνωσμένων και εξαθλιωμένων ελλήνων οι οποίοι πιθανόν να σήκωναν κεφάλι επειδή δεν είχαν πλέον να χάσουν τίποτε. Είχαμε πει τότε : ο χειρότερος τρομοκράτης είναι η πείνα!
Τώρα, με τα νέα απάνθρωπα και εξοντωτικά μέτρα, το φανταστικό και υποθετικό σενάριο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.
Ας γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι. Η τσίχλα του «φταίνε οι ξένοι για τη κατάντια μας» έλιωσε. Τη μάσησαν πολλοί και για πολύ.
Η κρίσιμη περίοδος είναι: Μάιος – Ιούνιος – Ιούλιος. Θα πρέπει να πληρωθούν στο κράτος –τη μεγάλη γαστέρα την ώρα ουκ έχουσα- κάποιοι φόροι.
Το σύστημα –ως σύστημα είσπραξης- δεν μπορεί να ανταποκριθεί και λόγω απίσχνανσης του προσωπικού των εφοριών αλλά και λόγω της απροθυμίας –μη εκδηλωμένης φανερά- να συμμετέχουν στη “ληστρική επιδρομή”, αλλά και σαν εκδίκηση για τα όσα υπέστησαν οι λειτουργοί του.
Γερμανικοί εισπρακτικοί οίκοι αγοράζουν τις εκκρεμότητες οφειλών και γνωρίζουν πολύ καλά πώς να τις χειριστούν. Ίσως αποτελεί –η τακτική αυτή- ένα σενάριο, οικονομικής μορφής «τελική λύση» με απόηχους της εξόντωσης των εβραίων από τους Ναζί. Αυτή τη φορά θα είναι «οικονομικά κρεματόρια» για την απείθαρχη και άτακτη φυλή των Ελλήνων.
Το κράτος όμως, με τις επικρατούσες συνθήκες, δεν είναι σε θέση να εισπράξει. Αν δεν εισπράξει δεν θα μπορεί να πληρώσει συντάξεις και μισθούς. Επομένως θα δημιουργηθεί ένα χάος – κυριολεκτικά. Οι πρώτες τάξεις που θα πληγούν σε μια τέτοια περίσταση είναι οι συνταξιούχοι (των 450€ και λιγότερα € ακόμη), θα ακολουθήσουν οι κρατικοδίαιτοι του συστήματος κλπ. κλπ.
Δεν θα είναι πλέον «να σφίξουμε το ζωνάρι», αλλά «δεν έχουμε να φάμε!»
Δεν θα παίζουν, πλέον, κανένα απολύτως ρόλο τα κόμματα αλλά τα ένστικτα συντήρησης αυτού που πεινάει και δεν βρίσκει να φάει.
Τι άλλο να περιμένει κάποιος;
Η εξέγερση και η βία –από τους πάντες προς τους πάντες- θα γίνει μέσο επιβίωσης. Αυτό σημαίνει εμφύλιο?
Φυσικά, το πολιτικό σύστημα αν και αλαζονικό το σκέπτεται και το μετράει.
Δεν είναι τυχαίο ότι η φύλαξη της Βουλής ανετέθη στην Blackwater (επαγγελματίες, και ικανοί στην αντιμετώπιση κοινωνικών εξεγέρσεων, με παγκόσμια φήμη και αποτελεσματικότητα). Εκτιμούμε, δε, ότι ήδη έχουν επεξεργασθεί και έχουν κάνει δοκιμές για «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» (contingency plans) και ασφαλή διαφυγή των ενδιαφερομένων και … απειλουμένων. Σημείωση: αν δεν το έχουν κάνει δεν είναι καλή εταιρεία!
Το σύστημα δεν αισθάνεται ασφαλές να το προστατεύσουν οι εντόπιες δυνάμεις (αστυνομία, στρατός: δηλαδή, παιδιά του λαού με 600€ το μήνα και ΕΔΕ να τους κυνηγούν σε κάθε βήμα και κάθε ανάσα) όταν οι πράξεις και οι διαθέσεις τους δεν συνάδουν με τις επιθυμίες των πολιτικών προϊσταμένων τους. Δεν είναι βέβαιοι με ποιανού μέρος τελικά θα συνταχτούν την ώρα της κρίσης και της αναμέτρησης!
Με κάθε ειλικρίνεια, ο συντάκτης αυτού του άρθρου εύχεται, και ελπίζει, να είναι λάθος στις εκτιμήσεις του.
Οι επόμενοι όμως μήνες είναι μπροστά μας και θα δείξουν…