Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Οι πράξεις, πέρα από γεγονότα, αποτελούν μία «συμβολική».
Η πρόσφατη αυτοκτονία ενός Έλληνος 77 ετών αποτελεί μια πράξη συμβολισμού.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να εντοπίσουμε κάποια σημεία αναφοράς ώστε να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε μια γενική διάθεση.
Η πράξη της αυτοχειρίας έγινε σε ένα κατ εξοχή σημείο εθνικής σημασίας: μπροστά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο! Εκεί που αποδίδονται τιμές στους ήρωες μας.
Δεν ήταν μια πράξη που αφορούσε μόνο έναν ιδιώτη. Ήταν μια πράξη ενός ώριμου Έλληνα – όχι ενός απλού πολίτη αλλά ενός επιστήμονα – σε πλήρη απόγνωση και απελπισία, ο οποίος υπερκέρασε το φόβο του θανάτου προκειμένου να διαμαρτυρηθεί με έναν τραγικό τρόπο που θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία.
Συμβολίζει την αηδία ενός ατόμου –που τη συμμερίζεται, προφανώς- ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού προς το τρισάθλιο και απάνθρωπο πολιτικό σύστημα και τους θιασώτες του το οποίο έχει συγκροτήσει τη «δημοκρατική κατοχή και υποτέλεια».
Το σημείωμα που άφησε ο αυτόχειρας είναι εξαιρετικά συγκινητικό και διεγείρει έντονα συναισθήματα ανθρωπισμού και ευαισθητοποίησης.
Δυστυχώς όμως το περιστατικό αντιμετωπίσθηκε με εκπληκτικές μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ακραίο και άκρατο λαϊκισμό από μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου, με κορωνίδα αχρειότητας από διακεκριμένο πολιτικό εκπρόσωπο, με απαξιωτικές αναφορές και σχόλια στο ποιος (;) και πως (;) χειρίσθηκε τα υλικά μέσα επιβίωσης του αυτόχειρα!
Η πρόκληση αυτή υπήρξε πρωτοφανής και εξόχως προκλητική στο κοινό αίσθημα. Ο «πολιτικός» αυτός δεν είχε τη στοιχειώδη ευαισθησία να θυμηθεί ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούμε για σχοινί»!
Η σκύλευση και η αναισθησία για κάποιον που είχε τη λεβεντιά και την αξιοπρέπεια να βάλει τέλος στη ζωή του θα είναι ένα διαχρονικό μίασμα στην πολιτική ιστορία και την παράδοση των αξιών της Ελλάδας.
Το μόνο που δεν ακούσαμε, τουλάχιστο μέχρι στιγμής, είναι μια κατευθυνόμενη ιατρική γνωμάτευση ότι «πρόκειται για άτομο με νοητική διασάλευση και πνευματική ανισορροπία και ότι τέτοιες πράξεις δεν δικαιολογούνται ουδόλως σε μια χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και οι πολίτες της οφείλουν να αισθάνονται ευτυχείς στο περιβάλλον που δημιούργησαν και καλλιεργούν οι πεφωτισμένοι – και αμφιλεγόμενοι - πολιτικοί και οι κρατικοί λειτουργοί σε θέσεις ευθύνης».
Το κοινό αίσθημα περί δικαίου θα είχε ικανοποιηθεί – και η κατάσταση θα είχε εκτονωθεί, κάπως – αν τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου συναισθανόμενα την συμβολική αυτή θυσία, ως εκπροσωπούσα τη βδελυγμία προς τα τεκταινόμενα, κρατούσαν ενός λεπτού σιγή αποδίδοντας εμπράκτως μιας μορφής κατανόηση – έστω και με μορφή συγνώμης – για τα όσα τερατουργήματα έχουν διαπραχθεί επί σειρά ετών προς τους Έλληνες πολίτες.
Το πολιτικό σύστημα όμως της χώρας δεν αισθάνεται ούτε και κατανοεί ότι «απειλείται». Πιστεύουν ότι τα δακρυγόνα και η βία αποτελούν την προστασία τους και υπερτερούν – τουλάχιστον προς το παρόν!
Η αλαζονεία, η αμετροέπεια και ο κτηνώδης κυνισμός αποτελούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία του σήμερα.
Ότι κι αν γίνεται το χρησιμοποιούν για να αποπλανήσουν και να παραπλανήσουν τον λαό. Δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα και όταν ακόμη η γενικευμένη διαφθορά και το αίσχος και η ταπείνωση ενός εξουθενωμένου λαού είναι γεγονός.
Ο επί σειρά δεκαετιών άνευρος και μαλθακός ελληνικός λαός που για χρόνια διαβιεί σε «ελεγχόμενη βυθιότητα» αρχίζει σιγά σιγά - εξ ανάγκης πιεστικής – να αποκτά συνείδηση του τι έχει ανεχθεί και τι πολιτικό τερατούργημα έχει δημιουργήσει.
Όμως όσο πιο μαλθακή είναι μια κοινωνία τόσο περισσότερο βίαια εκδηλώνεται όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην ζήσουμε ακραία φαινόμενα. Οι γνωρίζοντες όμως, και ευρισκόμενοι εκτός χώρας, τα πράγματα ήδη μιλούν για «ενδεχόμενα και πιθανά περιστατικά». Αν συμβούν τέτοια περιστατικά, τότε δεν θα φταίνε αυτοί που θα τα δημιουργήσουν, αλλά αυτοί που τα προκάλεσαν. Αυτοί που για το προσωπικό τους συμφέρον – όπως κι αν ερμηνεύεται αυτό – πρόδωσαν πολλά, αγνόησαν εσκεμμένα πολλά περισσότερα και δεν θέλησαν ποτέ να αποδώσουν «τα τω Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Λαού τω Λαώ».
Η αυτοχειρία του Έλληνα που «θυσίασε» το ύψιστο αγαθό της ζωής στο Σύνταγμα θα αποτελέσει διαχρονική πράξη εθνικής αξιοπρέπειας ενάντια σ αυτούς όλους που αξιοπρέπεια δεν έχουν και αποζητούν να την αποστερήσουν με ληστρικό τρόπο από τους δύσμοιρους έλληνες του σήμερα και του αύριο.