Του Δημήτρη Κ. Τσίτου
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Το 1974 μετά την «παύση» της επαράτου δικτατορίας εξαγγέλθηκε θριαμβικά ο αγώνας για τη μεταπολίτευση. Ανέλαβαν οι μέχρι τότε χαρακτηρισθέντες «παλαιοπολιτικοί» και τα «τζάκια» να αποκαταστήσουν τη χώρα σε μια κατάσταση που θα ήταν η πρέπουσα και η σωστή.
Την προσπάθεια που έγινε την βλέπουμε σήμερα σαν «αποτέλεσμα»στην κατάσταση που επικρατεί και η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί σαν «εθνική κατάθλιψη και κατατονία». Έχουν παραλύσει τα πάντα και ακόμη χειρότερο δεν υπάρχει ελπίδα καμία. Οπωσδήποτε από άποψη ευμάρειας και άνεσης ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε απίθανα χειρότερη κατάσταση –και μια τέτοια σύγκριση –με την πριν την μεταπολίτευση εποχή- αποτελεί ολέθριο συλλογισμό.
Η μεταπολίτευση που άρχισε τότε, ποτέ δεν υλοποιήθηκε στην ουσία της και τα πράγματα από πολλές απόψεις χειροτέρεψαν και ίσως πλέον δεν είναι αναστρέψιμα με ομαλό τρόπο.
Όταν τα στομάχια είναι άδεια, η αγωνία για το αύριο διαλυτική και η απόγνωση στο ζενίθ, η ληστρικές φοροεπιδρομές αδίστακτες και ανελέητες, η παιδεία υπάρχει κατ’ όνομα, η περίθαλψη στην υγεία αποτελεί καρικατούρα, η δικαιοσύνη αποδίδεται με τον τρόπο που αποδίδεται, τότε τα ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας πηγαίνουν περίπατο.
Το πολιτικό σύστημα από το 1974 και πέραν δεν υπήρξε διαφορετικό από αυτό που ίσχυε πριν το 1967. Οι πελατειακές σχέσεις πολιτικών και ψηφοφόρων συνέχισαν να επεκτείνονται με αποτέλεσμα ανίκανοι και ημέτεροι να καταλαμβάνουν με προκλητικό τρόπο θέσεις στη δημόσια διοίκηση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Η διαφθορά διογκώθηκε εκπληκτικά –έγινε επίσημα αποδεκτή και αλαζονικά ατιμώρητη. Η αναποτελεσματικότητα αποτελεί πλέον κοινό χαρακτηριστικό και καθεστώς σε όλα τα επίπεδα της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Οι νόμοι υπάρχουν για να υπάρχουν, εφαρμόζονται;
Για παράδειγμα ζούμε περιπτώσεις επιφανειακής καταδίωξης προκλητικών και αλαζονικών προσώπων που διώκονται επειδή οφείλουν στο δημόσιο –τελικά με διάφορα τερτίπια δεν πληρώνουν και είναι ελεύθεροι για να κογιονάρουν τους πάντες και τα πάντα- και όχι για τον λόγο για τον οποίο οφείλουν. Δηλαδή δεν διώκεται η εγκληματική πράξη αλλά κρίνεται το προϊόν/ αποτέλεσμα του εγκλήματος και για το οποίο … αυτοί –οι παράνομοι- διαπραγματεύονται με το κράτος και αυτό να αποδέχεται τέτοιας μορφής διαδικασίες!
Τα όσα μέχρι σήμερα έγιναν –με τις σχεδόν αφόρητες πιέσεις της ΕΕ (διάβαζε Γερμανία) – έγιναν τρις απροθύμως και επειδή δεν μπόρεσε τελικά το ισχύον πολιτικό σύστημα να τα αποφύγει παρά τις πολυποίκιλες προσπάθειές του και δόλιες μεθοδεύσεις (και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό). Ήδη υπάρχει σοβαρό πολιτικό κόστος και αυτό ανησυχεί όλους αυτούς στο σύστημα που μάλλον πρόκειται να απολέσουν σοβαρές πηγές προσπορισμού ατομικού πλούτου.
Την άνοιξη προβλέπεται να εφαρμοσθεί με «διάθεση δυνάστη», και προερχόμενο από τη Γερμανία, σχήμα εξορθολογισμού του δημοσιονομικού συστήματος. Αυτό σημαίνει, με πολύ απλά λόγια, ότι κάθε τι που γίνεται θα έχει λόγο και σκοπό να γίνεται και ότι για να κατέχει κάποιος μια θέση θα πρέπει να υπάρχει λόγος. Άρα οι πλεονάζοντες δημόσιοι υπάλληλοι (κυρίως πελάτες του πολιτικού συστήματος) θα πρέπει να πάνε στα σπίτια τους. Αυτό φυσικά είναι το ζητούμενο προκειμένου να σωθεί η χώρα. Είναι όμως το ζητούμενο και επιδιωκόμενο από τη μεριά των πολιτικών;
Μάλλον έχουν συνειδητοποιήσει ότι αρκετά πολλοί ψηφοφόροι δεν είναι διατεθειμένοι να προσέλθουν στις κάλπες, άλλοι θα ρίξουν το περιλάλητο «άκυρο» και άλλοι δεν ξέρουν τι να κάνουν και παραμένουν αναποφάσιστοι.
Φυσικά όλες αυτές οι στάσεις, διαθέσεις και συμπεριφορές είναι εξαιρετικά φθοροποιά στοιχεία σε μια δημοκρατία αλλά οι πολιτικοί μας δεν φαίνεται να κατανοούν, μεθυσμένοι στην αλαζονεία τους, το τι πραγματικά συμβαίνει –ιδιαίτερα τη στιγμή που κόπασαν οι μορφές των διαπομπεύσεων με τις οποίες τους περιποιούνταν οι πολίτες όταν εμφανίζονταν σε δημόσιους χώρους.
Τι πρόκειται να κάνει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα την άνοιξη; Θα ενδώσει στη διάθεση της Γερμανίας να καταδυναστεύει μια χώρα που έχει δυνατότητες να σωθεί αλλά δεν έχει τη διάθεση –οι ανίκανοι λειτουργοί δηλαδή- να σωθεί; Θα θελήσουμε να είμαστε στο ευρώ ή θα καταφύγουμε στη δραχμή; Γνωρίζει ο λαός τι ακριβώς σημαίνει –επιπτώσεις δηλαδή και διαχρονικά αποτελέσματα- μιας και δεν έχει ειπωθεί η αλήθεια, παρά τα όσα μόνον -και με τον αποσπασματικό και επιλεκτικό τρόπο που θέλουν- συμφέρουν σε κάθε κόμμα;
Μήπως είμαστε μπροστά σε μια νέα μεταπολίτευση; Όμως αυτή τη φορά ποιος θα κληθεί να την ξεκινήσει και πώς και ποιος είναι αυτός που θα τον επιλέξει;