Του Δημήτρη Τσίτου
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past…
(T. S. Eliot)
Σήμερα έχουμε έναν νέο πρωθυπουργό. Ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από γενική και διεθνή αποδοχή, επαγγελματική επάρκεια, που έχει δουλέψει, που έχει καταξιωθεί από αποτελέσματα σε εξαιρετικά σημαντικές θέσεις, που δεν είναι ενεργούμενο και προϊόν νεποτισμού. Είναι ένας άνθρωπος που μιλάει τη γλώσσα των ομότιμων του, οι οποίοι δεν θα γελούν –είτε μπροστά του είτε πίσω του- και δεν θα έχουν τη διάθεση να τον ειρωνευτούν. Ακόμη περισσότερο, δεν θα αμφισβητούν εκ των προτέρων τις διαθέσεις του και θα έχουν απέναντί του ανοχές και αντοχές επειδή θα ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τους εμπλέξει σε διελκυστίνδες και κωμικοτραγικές παλινωδίες. Το σήμερα δεν μας υπόσχεται –ούτε και μπορεί- λύση των προβλημάτων μας αλλά μάλλον μας διαβεβαιώνει ότι θα γίνει ότι μπορεί καλύτερο στο χειρισμό των καταστάσεων. Το σήμερα είναι αυτό που ήθελαν οι έλληνες να συμβεί πριν δύο περίπου χρόνια, αλλά ο χρόνος δεν είναι αναστρέψιμος. Ο λαός δέχεται πλέον τη μοίρα του στωικά και με μια πικρή διάθεση –όπως νιώθει ο κάθε εξαπατημένος- αλλά οπωσδήποτε με λιγότερη αγωνία.
Το θλιβερό για τη χώρα και τους πολίτες της χθες - μακάρι να μην συμβεί ποτέ ξανά αλλά- να παραμείνει πάντα ζωντανή ανάμνηση σχετικά με το πόσο κακό μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί όταν είναι (;) ανίκανοι, υποκριτές, ιδιοτελείς, κλπ κλπ. Η χώρα πληγώθηκε και μάλλον ποτέ δεν πρόκειται να αναρρώσει από τα τραύματά της και φυσικά οι έλληνες δεν έχουν πλέον κανένα λόγο να διατηρούν κάποιας μορφής εθνική υπερηφάνεια. Τα αισθήματα οίκτου που συναντούσαμε στην αρχή της τραγωδίας μας, μεταβλήθηκαν σε λοιδορίες. Είναι καταπληκτικό το ότι οι αρμόδιοι κατάφεραν μια τραγωδία να την μετατρέψουν σε κωμωδία και μετά (δηλαδή σήμερα, τώρα) να γίνει πάλι τραγωδία. Χθες οι πολιτικοί λειτουργούσαν και ενεργούσαν με κριτήριο το προσωπικό τους όφελος, την υποταγή τους σε συντεχνίες και συνδικαλιστές, με το να λένε και την επομένη να ξελένε, να είναι άβουλα ενεργούμενα στις κομματικές επιταγές και με ξετσίπωτο τρόπο να αντιμετωπίζουν καταστάσεις αγνοώντας βασικές και στοιχειώδεις ανάγκες του κοσμάκη. Επίσης είδαμε τα πρωτοφανή γεγονότα: να τους «πομπεύουν» (τους πολιτικούς) με διαφόρους τρόπους και εκείνοι να συνεχίζουν να λαϊκίζουν ξεδιάντροπα και προκλητικά και να εκβιάζει ο ένας τον άλλο για κομματικά οφέλη.
Το αύριο διαφαίνεται περίεργα απειλητικό. Αυτοί που αποφάσισαν και πρότειναν/ εξέλεξαν τον νέο πρωθυπουργό το έκαναν μάλλον τρις απροθύμως. Χρειάστηκαν πανίσχυρα εμβρυουλκά για να υπάρξει αποτέλεσμα. Πάλι καλά που ο άνθρωπος αυτός δέχτηκε να αναλάβει θέση μετά τα εξευτελιστικά: τώρα ναι, τώρα όχι, είπα, ξείπα, κλπ κλπ. Όμως επειδή η προσωπικότητα του νέου πρωθυπουργού είναι αυτή που είναι φρόντισαν να του δώσουν (οι πολιτικοί) και την ανάλογη…προίκα! Ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του για να σώσει τη χώρα είναι περιορισμένος, Οι εκλογές –για να βολευτούν πάλι οι πολιτικοί- είναι πολύ κοντά. Ούτε και φυσικά επιθυμούν να έχει στη διάθεσή του επαρκή χρόνο διότι τότε μπορεί να προκύψει ένα νέο πολιτικό σχήμα, άφθαρτο και ικανό, που θα τους απειλούσε. Άρα όσο πιο γρήγορα τον ξεφορτωθούν τόσο το καλύτερο! Κάτι άλλο που πήρε στην προίκα του ο πρωθυπουργός είναι τα κομματικά στελέχη (παλιά και νέα στο σύστημα διοίκησης) που είτε διατηρούν θέσεις υπουργικές είτε απέκτησαν κρατικές εξουσίες. Δηλαδή με δύο λόγια παραμένουν όλοι αυτοί που τα έκαναν μπάχαλο και ήρθαν κι άλλοι που τα έκανα μπάχαλο σε άλλες εποχές! Αυτοί οι άνθρωποι υποτίθεται ότι θα εργαστούν σκληρά μαζί με τον νέο πρωθυπουργό για να ταχτοποιήσουν την κατάσταση. Και μάλιστα θα το κάνουν πολύ καλά διότι δεν έχουν να φροντίσουν τα σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές!
Όπως και νάχουν τα πράγματα, θα γίνουν αυτά που μπορούν να γίνουν (από μας) σε σχέση με τα όσα αποφασίστηκε (από τους άλλους) να γίνουν. Η Ελλάδα έχει περάσει πολλές περιπέτειες στο παρελθόν και ακόμη ζει –το λέει και ο εθνικός μας ύμνος: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…». Οι έλληνες όμως πεθαίνουν και η γενιά αυτή θα πεθάνει στην περιφρόνηση, στην ανέχεια και τη δυστυχία (που διαμορφώνουν όμως όχι τις καλύτερες συμπεριφορές και τις ανάλογες ηθικές αξίες) και εξαθλιωμένη θα παραδώσει στους επερχόμενους τα χρέη και τις υποθήκες που δημιούργησαν οι πολιτικοί, αυτούς πού έστειλε στη Βουλή για να του κάνουν τη ζωή καλύτερη.
Ας χρησιμοποιήσουμε το χθες και το σήμερα σαν δασκάλους και οδηγούς για το τι θα πρέπει να κάνουμε και μείς για το αύριο. Σε λίγες βδομάδες θα αρχίσουν τα υποκριτικά, τα «τάματα» - σε μας, στα παιδιά μας, στη χώρα και το μεγαλείο της. Μερικοί μάλιστα θα τολμήσουν να πάνε και στις λαϊκές για να τους πετάξουν ζαρζαβατικά ελπίζοντας ότι θα τους λυπηθεί το κομμάτι των μετριοπαθών και να τους συμπαρασταθεί. Άλλοι, πάλι, θα μας πρήξουν με βλακώδη μηνύματα SMS. Περισπούδαστοι δημοσιογράφοι θα αναλύουν την κατάσταση εκτελώντας τις εντολές των εργοδοτών τους.
Αυτοί –όλοι τους- ξέρουν τι θα κάνουν για το δικό τους αύριο. Εσύ, Έλληνα, τι θα κάνεις αύριο για το δικό σου αύριο;