Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας, σύμβουλος διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Φωνή λαού, φωνή Θεού…
Το ότι η χώρα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση δεν αμφισβητείται διότι αυτή η κατάσταση γίνεται πολλαπλώς αντιληπτή σαν γεγονός με θλιβερές συνέπειες.
Τα μέτρα που υιοθετεί το πολιτικό σύστημα – εξόχως απάνθρωπα και ανάλγητα- είναι αναγκαία αλλά δεν είναι ούτε δίκαια, ούτε έντιμα.
Οι πολιτικοί –όχι μόνο αυτοί που ενεργούν ως υπεύθυνοι κρατικοί λειτουργοί, αλλά και αυτοί που δεν αντιδρούν- έχουν την νοοτροπία «κοτζαμπάσηδων και προεστών» της εποχής της τουρκοκρατίας, πεποικιλμένη και με διάθεση «ληστοσυμμορίτη και κατσαπλιά». Μόνο που εδώ υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: τότε, την εποχή της τουρκοκρατίας, την εξουσία τους την έδινε ο Σουλτάνος, τώρα την εξουσία –την δοτή, που δεν τους ανήκει μετά από την υπέρβαση κάποιων ορίων- τους την έδωσε ο λαός για να κάνουν κάποια πράγματα συγκεκριμένα. Τους την εμπιστεύτηκε μαζί με προσδοκίες και ελπίδες όπως και με την απαίτηση για διαφύλαξη της αξιοπρέπειας και των δικαίων του.
Το πολιτικό σύστημα, μαζί με τα γραφειοκρατικά του παράσιτα και τις καταπληκτικές διελκυστίνδες, όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε αλλά ανέχεται εκπροσώπους του να προβάλλουν με τρόπο αλαζονικό και εκπληκτικά προκλητικό τα «αναγκαία» ως «δίκαια» και να προσπαθούν να πειθαναγκάσουν, εκβιάζοντας εγκληματικά, τον δυστυχή ελληνικό λαό –και κυρίως τους αναξιοπαθούντες- να μην αγανακτούν επειδή υποφέρουν και θα υποφέρουν για μεγάλο χρονικό διάστημα για τα σφάλματα και ανικανότητα άλλων οι οποίοι δεν έχουν –και ούτε πρόκειται- να υποστούν καμία συνέπεια.
Επειδή τα πράγματα, φαίνεται, ότι έχουν φτάσει στο απροχώρητο –με την «παθητική στάση» του ραγιά «δεν έχω, δεν πληρώνω» -αντί του δυναμικού «δεν πληρώνω επειδή δεν συμφωνώ»- διερωτάται κάποιος: «Μπορεί να γίνει εξέγερση των Ελλήνων - ενάντια στα μέτρα που κανείς δεν πιστεύει ότι θα φέρουν κάποιο αποτέλεσμα;» . Και εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τι μορφή θα έχει; Θα βγει ο κόσμος στο δρόμο; Θα σταματήσουν να πληρώνουν (οτιδήποτε και όλα); Θα πολιορκήσουν τη Βουλή; Θα στραφούν οι Έλληνες εναντίον των Ελλήνων (ο Έλληνας εφοριακός που ζημιώνεται συνεχώς ως δημόσιος υπάλληλος ενάντια στον συνάνθρωπό του με την ίδια μοίρα); Θα στραφεί ο φτωχός και ταλαιπωρημένος ενάντια στον πλούσιο και βολεμένο; Με τι διάθεση ο δικαστής θα δικάσει αυτόν που δεν έχει πλέον στον ήλιο μοίρα; Θα είναι τα πράγματα ήρεμα και παθητικά ή θα εκδηλωθούν με άλλους τρόπους;
Φαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα δεν ανησυχεί για τέτοια ενδεχόμενα και αυτό σημαίνει ότι είτε αισθάνονται αρκετά ισχυροί πως μπορούν να συνεχίσουν ως δυνάστες και αδίστακτοι εκβιαστές ενός ήδη εξαθλιωμένου, ανήμπορου και ταπεινωμένου λαού είτε δεν ξέρουν τι τους γίνεται και λειτουργούν ως «όλος ο θίασος επί σκηνής (μεθυσμένος όμως…) παίζει ότι θέλει ο καθένας και χωρίς να νοιάζεται και πολύ για αυτά που κάνει».
Όπως και να έχουν τα πράγματα εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσει το πολιτικό σύστημα είναι ότι «όταν κάποια πράγματα πάρουν το δρόμο τους είναι δύσκολο να τα σταματήσεις και τότε η δυναμική τους αυξάνεται και επιταχύνεται απίστευτα». Ήδη υπάρχουν τέτοια σημάδια…
Κάποτε, ένας Σουλτάνος φώναξε τον μεγάλο βεζίρη του και του είπε «να βάλουμε φόρους στο λαό». Ο βεζίρης του απάντησε «ήδη έχουμε βάλει και πληρώνουν πολλά». Ο Σουλτάνος του λέει «βάλε φόρους, μόνο θέλω να με ενημερώνεις γρήγορα τι λέει ο λαός». Ο βεζίρης έβαλε φόρους και βλέποντας την κατάσταση πήγε αμέσως στο Σουλτάνο και του είπε «Πολυχρονεμένε, φωνάζουν, βρίζουν. Τι να κάνω;». Απαντά ο Σουλτάνος «καλά πάμε. Βάλε κι άλλους φόρους». «Μα Σουλτάνε μου…» λέει ο βεζίρης. «Ξέρω τι σου λέω…μόνο να μου λες γρήγορα τι λένε», συνεχίζει ο Σουλτάνος. Μπαίνουν κι άλλοι φόροι και μετά από λίγο γυρνά τρέχοντας ο βεζίρης «Πολυχρονεμένε, έχουν οργισθεί, σε καταριούνται προσωπικά, είναι άσχημη η κατάσταση». Λέει ο Σουλτάνος «καλά πάμε, βαλε κι άλλους φόρους…». «Μα Σουλτάνε, είναι φρόνιμο να το κάνουμε; είναι άσχημη η κατάσταση…». «Ξέρω τι σου λέω…μόνο να μου λες γρήγορα τι λένε», συνεχίζει ο Σουλτάνος. Σε σύντομο διάστημα έρχεται τρέχοντας ο βεζίρης και λέει στο Σουλτάνο «Σουλτάνε μου περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Βάλαμε όπως μας είπες κι άλλους φόρους. Και αυτοί τρελάθηκαν…αντί να βρίζουν άρχισαν και γελούν, σκάνε στα γέλια…». Ανάστατος ο Σουλτάνος του λέει «Αμάν την πάθαμε…γρήγορα βγάλτε φόρους…βγάλτε φόρους…θα πάθουμε μεγάλο κακό».
Οι πολιτικοί δεν είπαν, εξ αρχής, την αλήθεια στον λαό και τώρα καλύπτουν τα ψέματα με άλλα ψέματα. Έχουν απολέσει προ πολλού την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν». Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται να την ξαναβρούν ποτέ πια. Υπάρχει πλέον ένα δράμα για τον Ελληνικό λαό. Είναι ένας ευγενής και ανεκτικός λαός που θα μπορούσε να υποφέρει και να υπομείνει πολλά και δύσκολα. Όμως θα έπρεπε να του έχει δοθεί μια ελπίδα. Η ελπίδα αυτή δεν υπάρχει, διότι δεν υπάρχουν πλέον αξιόπιστα και συνεπή άτομα στο πολιτικό σύστημα. Κανείς δεν πιστεύει κανέναν στην Ελλάδα του 2011. Αυτή είναι η σύγχρονη «αρχαία ελληνική τραγωδία».
Ποιο θα είναι –και τι θα κοστίσει- το « δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»; όταν το «φωνή λαού φωνή Θεού» γίνει «οργή λαού οργή Θεού»;