Η σταθερότητα, παρ όλη την επιφανειακή απλότητα της έννοιας, είναι μια πολύπλοκη ιδέα. Γι αυτό οι κατά καιρούς πολιτικάντηδες επιλέγουν να την ορίζουν ως το συλλήβδην ισοδύναμο της επικράτησης του κόμματος τους σε “δημοκρατικές” εκλογές περιλαμβανομένων και αυτών του τύπου που έγιναν στην χώρα μας στις 7 και 14 Νοεμβρίου.
Η “σταθερότητα” προϊόν των δύο γύρων της 7 και 14/11, το αποτέλεσμα των οποίων πανηγύρισε το καθεστώς Παπανδρέου στραβοκοιτάζοντας προς τους πραγματικούς αριθμούς καταϊδρωμένο, μας προέκυψε με την ψήφο μιας συντριπτικής μειοψηφίας ψηφοφόρων, με την αποχή σε εθνικό επίπεδο επισήμως να φτάνει στο ουδέποτε παρατηρηθέν στο παρελθόν ποσοστό του 54%.
Στις μεγάλες πόλεις, οι “αυτοδιοικητικές” εκλογές δημιούργησαν ποσοστά αποχής που ούτε οι Αμερικάνοι, πρωταθλητές στην απουσία από τις κάλπες, δεν μπορούν καν να ονειρευτούν -- στο 60-65% σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά.Οι “νικητές”, οπαδοί του μνημονίου και της Νέας Κατοχής της χώρας μας, πέρασαν πρώτοι με ισχνές πλειοψηφίες σχεδόν σε όλες τις κούρσες που κέρδισαν, μετά από εξοντωτική προσπάθεια και Κύριος μόνον γνωρίζει μετά από τι “ειδικές διαδικασίες”, εξ αιτίας μόνον της τεράστιας αποχής (και υποβοηθούντος φυσικά και του Καλλικράτη που προσέφερε υποστήριξη στο γενικότερο μαγείρεμα των αριθμών). Στην Θεσσαλονίκη ένας θλιβερός υποστηρικτής απόδοσης εθνικών τιμών στους Νεότουρκους σφαγείς του Ελληνικού έθνους (!) πέρασε μπροστά με την συντριπτική διαφορά των 416 ολόκληρων ψήφων και ετοιμάζει μνημείο στον Κεμάλ.
Το “νομιμοποιητικό” αποτέλεσμα τέτοιων “εκλογών” είναι λοιπόν προφανές, δηλαδή είναι παντελώς ανυπόστατο και κενό περιεχομένου (αν και ‘στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα’, η ελληνική μας πραγματικότης είναι πολύ σκληρότερη και πιο εφευρετική).
Τι ακριβώς όμως πέτυχαν αυτοί/αυτές που έριξαν την ψήφο τους υπέρ του καθεστώτος Παπανδρέου, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι/υπόλοιπες που απείχαν για να “διαμαρτυρηθούν”;
Πρώτα-πρώτα, υποστήριξαν ένα καθεστώς που έριξε την πατρίδα τους αμαχητί στα χέρια αυτών των “μεγάλων δυνάμεων” που το “σοσιαλιστικό” μας κόμμα δεν έχει πάψει να καταδικάζει με τα χειρότερα λόγια από την ημέρα που είδε (δυστυχώς) το φως τις ημέρας (αλλά φυσικά με τις οποίες συνεργάζεται ασμένως).
Κατά δεύτερον, έδωσαν την λαβή στον Παπανδρέου και στους συν αυτώ να ισχυρίζονται ότι όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου συμφωνούν με τον σφαγιασμό τους προς χάριν ενός ευρωπαϊκού πειράματος “ελεγχόμενης” χρεοκοπίας που κατά τους Financial Times θα επέλθει λίγο πριν το καλοκαίρι του 2011.
Κατά τρίτον, ενίσχυσαν την απελπισμένη προσπάθεια του καθεστώτος να προστατεύσει τα “δικά του παιδιά” ακόμα και την ύστατη αυτή ώρα της κατάρρευσης και να κρατήσει ανοιχτές τις κάνουλες της καλοπέρασης για έναν συνεχώς μειούμενο κύκλο καθεστωτικών ανδρεικέλων, περιλαμβανομένων διαφόρων μεγαλοσχήμων και, φυσικά, όλων εκείνων που οψίμως συντάχθηκαν με το καθεστώς ως φερέφωνα, “ειδικοί”, “τεχνοκράτες” κ.λπ. προς υποστήριξη του μνημονίου.
Τέταρτον, με την ψήφο τους ή με την μετάβαση τους στην παραλία την ημέρα των εκλογών ενδυνάμωσαν τις “μεγάλες δυνάμεις” και τους προσέφεραν έναν μανδύα “νομιμοποίησης” της γενοκτονίας των Ελλήνων που με “μηντ-ιακούς” όρους είναι ακαταμάχητος: “Οι ψηφοφόροι δέχτηκαν την εκτέλεση τους μέσω Παπανδρέου. Μπράβο”!
Πέμπτον, η ψήφος υπέρ ή η αποχή δεν αύξησαν τις πιθανότητες επιβίωσης μας ούτε κατά τον πόντο αλλά μάλλον επισπεύδουν τις επερχόμενες εξελίξεις μια και που η “από-νομιμοποίηση” αυτών που μάχονται στα τελευταία χαρακώματα είναι πια “μην-τιακά” δεδομένη και το καθεστώς έτσι αποκτά βραχύ μεν αλλά ευρύτατο διάδρομο ενεργειών (‘δράσεων’ θα έλεγαν οι αγράμματοι μας δημοσιογράφοι) για να συμπληρώσει το θεάρεστο έργο της μετατροπής της χώρας σε τριτοκοσμικό γκρουπούσκουλο.
Τέλος, οι “διαμαρτυρόμενοι” της αποχής έκαναν φυσικά μια τρύπα στο νερό αφού το “μήνυμα” τους πέρασε σε μεγάλο ύψος πάνω από το καθεστώς που, πολύ πιο κοντά στο έδαφος και στα δικά του κριτήρια του τι σημαίνει ‘επιτυχία”, πανηγύριζε για τη “νίκη” που δεν υπάρχει σα να είχε νικήσει και πάλι στη Μάχη του Μαραθώνα, αφού είναι βέβαιο ότι ένα τέτοιο καθεστώς, θρασύτατο και πολιτικά απαξιωμένο μέχρι μυελού οστέων, θα πανηγύριζε ακόμα και αν ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΛΛΑΔΑ δεν πήγαινε να ψηφίσει και η “πλειοψηφία” θα απαρτίζονταν από την μία ψήφο του Παπανδρέου στον εαυτό του.
Ψήφισαν ή, τέλος πάντων, πλαγίως υποστήριξαν “σταθερότητα”....
Δυστυχώς δεν ζει πια η Μαρία Αντουανέτα για να κοιτάξει έξω από το παράθυρο του παλατιού και να ανακράξει (σε ελεύθερη παράφραση της ιστορικής της φράσης) μαζί με τους μνημονιούχους του καθεστώτος, “Μα ήθελαν να τα φάνε; Άστους τώρα να φάνε σταθερότητα”!
Καλή χώνεψη εις άπαν το (στην πλειοψηφία του μισοκοιμισμένο) πλήρωμα της “δημοκρατίας” μας.