Ο τραγικός θάνατος ενός ανώτερου αστυνομικού από έκρηξη βόμβας μερικά μόλις μέτρα από το γραφείο του υπουργού “προστασίας του πολίτη” τράνταξε κυριολεκτικά τον εμπορευματοποιημένο μας κοινοβουλευτισμό, αλλά και μας υπενθύμισε με τον αιματηρότερο και δραματικότερο τρόπο για μια ακόμη φορά τα τεράστια “κενά” που εξακολουθούν να υπάρχουν στην “στρατηγική” ασφάλειας και στην άμυνα κατά της τρομοκρατίας.
Έχουμε πια κουραστεί να επαναλαμβάνουμε ότι είναι αδύνατον να πολεμήσεις την τρομοκρατία χωρίς μια πολύ συγκεκριμένη προσέγγιση σε θέματα οργάνωσης, αντίληψης εκπαίδευσης, και προσωπικής προετοιμασίας.
Έχουμε “μείνει” από λόγια στην προσπάθεια να υπενθυμίσουμε ότι οι “ατομικές μέθοδοι,” η αδιαφορία για τεχνολογικές και τακτικές εξελίξεις, και οι διάφορες ερασιτεχνικές παλικαριές για λόγους προσωπικής πολιτικής προβολής δεν αποτελούν αποτελεσματικά “εργαλεία” στον πόλεμο κατά της δολοφονικής και εγκληματικής μειονότητας των “αγωνιστών πόλης.”
Τα αποτελέσματα αυτών των καταστάσεων έρχονται δυστυχώς να επιβεβαιώσουν τους χειρότερους μας φόβους, όπως έγινε προχθές με τον φάκελο βόμβα, ο οποίος έφθασε ανενόχλητος και πρακτικά “αόρατος” στην κορυφή της ηγεσίας των υπηρεσιών ασφαλείας αυτής της χώρας και απείλησε την σωματική της ακεραιότητα και ζωή.
Μείναμε κατάπληκτοι από την γενική παραδοχή ότι ο άτυχος υπασπιστής του υπουργού ενεργούσε στην πράξη περίπου σαν τους δοκιμαστές τροφής που περικύκλωναν τους αρχαίους αυτοκράτορες και μάγιστρους: επιφορτισμένος να δοκιμάζει όλα τα εδέσματα που προσφέρονταν στον άρχοντα του κατά τα γεύματα, ο δοκιμαστής απλούστατα έπεφτε ηρωικά νεκρός αν κάποια τροφή ήταν δηλητηριασμένη.
Με παρόμοιο ουσιαστικά τρόπο, το θύμα της βομβιστικής επίθεσης, μας είπαν όλοι οι μάρτυρες, άνοιγε ανελλιπώς όλα τα γράμματα και δέματα που κατέφθαναν για τον υπουργό χωρίς την παραμικρή τεχνολογική υποστήριξη ή πρόνοια για ανίχνευση εκρηκτικών μηχανισμών ή άλλων επικίνδυνων ουσιών. Εν ολίγοις, ο δολοφονημένος υπασπιστής έθετε εαυτόν σε θανάσιμο κίνδυνο κάθε φορά που προχωρούσε στο άνοιγμα της αλληλογραφίας χωρίς αυτό να είχε κινήσει το ενδιαφέρον και την επέμβαση των “ειδικών” της αντιτρομοκρατίας, οι οποίοι υποτίθεται παρακολουθούν σαν τα γεράκια την “περίμετρο ασφαλείας” του καθ’ύλην υπουργού, ο οποίος και πάλι μόλις χθες επανέλαβε ότι γνωρίζει ότι αποτελεί στόχο τρομοκρατών.
Μάθαμε, όχι με ιδιαίτερη έκπληξη ομολογουμένως, ότι το υπουργείο “προστασίας του πολίτη” είναι απροστάτευτο το ίδιο μπροστά στην πιθανότητα απόπειρας εισαγωγής εκρηκτικών, όπλων ή άλλων απαγορευμένων αντικειμένων στα κεντρικά του γραφεία. Υπάρχει, μας είπαν, ένα ορισμένο μηχάνημα ραδιοσκόπησης εισερχομένων αντικειμένων στη είσοδο του υπουργείου “σαν αυτά που έχουν στα αεροδρόμια,” αλλά κατά τ’άλλα οι πάντες και τα πάντα πηγαινοέρχονται στο υπουργείο χωρίς τον παραμικρό έλεγχο. Με άλλα λόγια, είναι θαύμα και όχι αποτέλεσμα προσεκτικής προστασίας και άμυνας ότι μέχρι προχθές δεν είχε σημειωθεί φονικότατη απόπειρα με εισαγωγή εκρηκτικού μηχανισμού που θα “στόχευε” στην πρόκληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων απωλειών μεταξύ του πολυπληθούς προσωπικού του υπουργείου.
Ακούσαμε απίθανες, αλλά και ενοχλητικά ανεγκέφαλες, “εξηγήσεις” και δικαιολογίες γύρω από τον βαθύ ύπνο των αρχών σχετικά με την πιθανότητα χρήσης δέματος ή επιστολής παγιδευμένων με εκρηκτικά για να πληγεί υπουργός ή άλλος ανώτατος κρατικός λειτουργός.
Η πιθανότητα αυτή, μια ανταποκρίτρια μας είπε σε “ζωντανή” (αντί για πεθαμένη) μετάδοση, δεν απασχολούσε ιδιαιτέρως τις αρχές καθ’όσον οι “εγκέφαλοι” της “αντιτρομοκρατίας” είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα, αφενός, ότι η επιστολή-παγίδα δεν αποτελεί “σύνηθες” μέσο των τοπικών μας τρομοκρατών και, αφετέρου, ότι ένα παγιδευμένο δέμα ή ανάλογη επιστολή “θα είχαν εκραγεί σε κάποιο σημείο κατά την μεταφορά τους πριν φτάσουν στο στόχο του.” Με άλλα λόγια, οι απώλειες από μια τέτοια πιθανή έκρηξη μεταξύ πολιτών εν γένει αποτελεί αποδεκτό κίνδυνο εφόσον ο τελικός στόχος μένει αλώβητος.
Τέτοιου είδους “λογικές” δεν είναι μόνο επικίνδυνα βλακώδεις και πολιτικά καταστροφικές, αλλά αποδεικνύουν και πέραν πάσης άλλης αμφιβολίας ότι οι “ειδικοί” μας υποφέρουν από ανήκεστο ληθαργικότητα σχετικά με τα πραγματικά τεχνικά χαρακτηριστικά παρόμοιων μηχανισμών.
Αν έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν, παραδείγματος χάριν, έστω και τα ελάχιστα σχετικά με την ιστορία των επιστολών και δεμάτων-βομβών, θα είχαν ανακαλύψει ότι αυτά τα σχήματα είναι “ασφαλέστατα” κατά την μεταφορά τους εφόσον δεν γίνεται απόπειρα να ανοιχθούν και έτσι να “ενοχληθεί” η συνδεσμολογία της σκανδάλης του μηχανισμού. Ο διαβόητος Unabomber των ΗΠΑ, για να αναφερθούμε σε ένα γνωστότατο παράδειγμα, χρησιμοποίησε το ταχυδρομείο για σχεδόν είκοσι ολόκληρα χρόνια με σκοπό την εξόντωση συγκεκριμένων στόχων χωρίς ποτέ να υπάρξει τυχαία έκρηξη των μηχανισμών του κατά την ταχυδρομική τους διαδρομή (οι προσπάθειες του κατέληξαν σε τρεις θανάτους και 23 τραυματισμούς, πολλοί εκ των οποίων ήσαν σοβαρότατοι).
Για να παραφράσουμε εδώ την γνωστότατη ρήση του Georges Clemenceau, η αντιτρομοκρατία, όπως φαίνεται, είναι τελικά μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στις αρχές ασφαλείας. Ποιος όμως θα επωμισθεί την ευθύνη και την εκτέλεση μιας πραγματικά αποτελεσματικής “στρατηγικής”;
Το ελληνικό “κράτος” έχει ήδη καταρρεύσει πλην ορισμένων μηχανιστικών λειτουργιών που εξακολουθούν να προσφέρουν την ψευδαίσθηση της “καθημερινής λειτουργικότητας” ζωτικών τομέων της διοίκησης. Με εξαίρεση ελάχιστους ήρωες που εξακολουθούν να μάχονται στις προφυλακές χωρίς ουσιαστική υποστήριξη από “ανωτέρους” και τις τρικλίζουσες “δομές” των διαφόρων “φορέων,” κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται, δεν σχεδιάζει, δεν προβληματίζεται, δεν προσπαθεί να υλοποιήσει και δεν ενοχλείται από το χάος και την παραισθησιογόνο “πραγματικότητα” την οποία βιώνουν όλοι και όλες ανεξαιρέτως σε αυτή την χώρα.
Γιατί λοιπόν η αντιτρομοκρατία να αποτελέσει πιεστική προτεραιότητα όπως θα έπρεπε;
Η εκκωφαντική έκρηξη στον έβδομο όροφο του υπουργείου “προστασίας του πολίτη” δεν προκάλεσε μόνο ωστικό κύμα στους ορόφους των γραφείων στην οδό Κατεχάκη, αλλά “πέρασε” ορμητικά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Ποιος όμως πραγματικά την άκουσε;
Ποιος σκέφθηκε, έστω και παρορμητικά, ότι μάλλον έχουμε φτάσει πια στην απώτατη απαξίωση και κατάρρευση εξ αιτίας της αδιαφορίας, της ανοησίας, της μικρονοϊκής προσκόλλησης σε κακογραμμένες εκθέσεις δημοτικού σχολείου που παρουσιάζονται ως “εθνικά σχέδια δράσης,” της απηνούς καταδίωξης των ελαχίστων ικανών από τις αγέλες των οκνηρών αχρήστων και ανικάνων, της εξόντωσης της αξιοκρατίας, και την εγκληματική προσκόλληση της “διοίκησης” στον μικρο-πολιτικαντισμό, στις απαιτήσεις της “συνδικαλιστικής ελευθερίας,” και στην πεισματική αντίσταση της δημοσιοϋπαλληλίας σε κάθε τι που ακόμη και αμυδρά φαίνεται “μοντέρνο;”
Δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζουμε αυτές τις ερωτήσεις ... και δεν θα είναι δυστυχώς και η τελευταία. Εν τω μεταξύ, η βασιλεία των τρομοκρατημένων και ανίδεων θα συνεχισθεί χωρίς ιδιαίτερα προσκόμματα -- διότι τα “reflex” της κοινωνίας μας έχουν μεθοδικά και αποτελεσματικά αφαιρεθεί από τους μαιευτήρες της εθνικής διάλυσης.
Και πάλι με τις υγιές μας.