Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα τα οποία η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και προκάτοχοι της, δεν φαίνεται να "χαμπάριζαν" ή να "χαμπαρίζουν":
(α) Διάλογος και διαπραγμάτευση μπορούν γενικά να προχωρήσουν με ελπίδες ουσίας μόνο σε περίπτωση σχετικής ισορροπίας δυνάμεων.
(β) Ουδέποτε ο ένας εκ των "συμβαλλομένων" κέρδισε κάτι σημαντικό και ουσιαστικό με μόνιμη συμφωνία και επικρότηση "προτάσεων" του αντιπάλου.
(γ) Η αυθυποβολή, ο ψευδο-διπλωματισμός, οι άνετες σκέψεις που δημιουργούν ψευδαίσθηση ηρεμίας και ικανοποίησης δεν αποτελούν βάσεις οποιασδήποτε "φιλίας" και "ισορροπίας" εκεί που δεν υφίσταται τίποτε άλλο παρά άλογη χρησιμοποίηση του "πολιτικού ρεαλισμού".
Η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού στην χώρα μας, και ο πανηγυρικός τόνος που η κυβέρνηση Παπανδρέου έδωσε στην επίσκεψη αυτή ως απαρχή μιας "νέας εποχής", βοήθησαν στο να επαναδιαπιστώσουμε ότι η ελληνική "διπλωματία" δεν έχει εμπεδώσει ουδόλως τις αρχές που μόλις αναφέραμε, τουλάχιστον εις ό,τι αφορά την γείτονα προς ανατολάς.Δεν είχαμε φυσικά αμφιβολίες για το πως η παρούσα κυβέρνηση θα διαχειριζόταν την επίσκεψη αυτή που, όπως πιθανώς μερικοί ήδη παρατήρησαν, προετοιμάστηκε και κατ'ουσία επιβλήθηκε από την τουρκική πλευρά σε μια εποχή που η Ελλάς βρίσκεται στο καταφύγιο υπό την αφόρητη πίεση του πολέμου των χρεών, του "μηχανισμού στήριξης" της Κυρίας Μέρκελ, και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Σε τέτοιες συνθήκες εθνικής κατάρρευσης μόνον ο κατ'επάγγελμα βλαξ ή ο αθεράπευτα και ψυχιατρικά ελεγχόμενος αισιόδοξος μπορεί να ισχυριστεί ότι υφίστανται συνθήκες "ισότιμης" διαπραγμάτευσης με τον οποιονδήποτε.
Έτσι η επίσκεψη εξελίχθηκε σε μια καλοστημένη παραγωγή δύο πράξεων στην οποία ο Κύριος Ερτογάν εμφανίσθηκε όπως συνήθως είναι -- ψύχραιμος, ευφυής, προσεκτικός στα λεγόμενα του, σοβαρός, διακριτικός, "φιλικός", αλλά και αμέσως επιθετικός εκεί όπου έκρινε ότι οι φιλοξενούντες έπρεπε να πειθαρχήσουν και να τα ακούσουν -- και ο κύριος Έλλην πρωθυπουργός ομοίως -- άδολος και χαμογελαστός, έτοιμος με την "γλώσσαν την λανθάνουσα", πέραν του συνήθους ευγενής, ταχύτατος στις υπογραφές, ακόμη και "τολμηρός" με "χιούμορ" που άγγιξε εξαιρετικά ευαίσθητες πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων με περισσή άνεση και καταφανή άγνοια των ναρκοπεδίων στα οποία με τον τρόπο αυτό εισήλθε.
Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι η ελληνική πλευρά θα παραπατούσε αμέσως εξ αιτίας ιδιαιτέρως της παρουσίας ατόμων στις τάξεις της όπως ο κύριος αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, ο οποίος μας άφησε για μια ακόμη φορά άναυδους με τις "πραγματιστικές" και "ρωμαλέες" πλην όμως καταφανώς εν συγχύσει σκέψεις και απόψεις του, βούτυρο παχύ στο ψωμί της Τουρκίας: "Όπου υπάρχουν διαφορές επί εδαφικών λεπτομερειών οι λύσεις πρέπει να δίνονται από τρίτους που είναι εντεταλμένοι προς τούτο", "Αισθάνομαι ειλικρινά εθνική ντροπή κάθε φορά που αναγκάζομαι να αγοράζω όπλα που δεν μας χρειάζονται, με βάση μια αντικειμενική εκτίμηση των κινδύνων που υπάρχουν στον σημερινό κόσμο, για την Ελλάδα – και ξέρω ότι και οι Τούρκοι αγοράζουν όπλα που δεν τους χρειάζονται, όχι για πραγματικούς, αλλά για φανταστικό κίνδυνο που προκύπτει από μια αντιπαράθεση, που είναι δυνατό και πρέπει να λυθεί πολιτικά", "Τα όποια προβλήματα και οι εντάσεις κατασκευάζονται από δημοσίους υπαλλήλους, διπλωμάτες, που δουλειά τους είναι να δημιουργούν διαφορές και μετά να γίνονται υπαρχηγοί ή ηγέτες κομμάτων".
Μετά από αυτά τα ανέλπιστα και καταπληκτικά, ο Κύριος Ερτογάν και η Τουρκική αντιπροσωπεία απήλαυσαν επιπλέον, με συγκαταβατικά πλην πλατιά χαμόγελα, ακόμη και τον Κύριο Παπανδρέου να συμπεραίνει ευθαρσώς ότι και η Τουρκία "φοβάται" μια επίθεση από την Ελλάδα (!!) και γιαυτό συνεχίζει τους εξοπλισμούς της. Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έγινε μετά την πρωθυπουργική ρήση περί "φόβου" στα αποδυτήρια της Τουρκικής ομάδος, αλλά είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι οι Τούρκοι φίλοι μας γιόρτασαν αναλόγως αυτήν την πανοραμική του ελληνικού "διπλωματικού" ερασιτεχνισμού, η οποία τους είναι ήδη γνωστή, αλλά και δεν παύει να προσφέρει ευχάριστες εκπλήξεις, ιδίως όταν την εμπροσθοφυλακή της Ελλάδος αναλαμβάνει ο ίδιος ο Κύριος Πρωθυπουργός.
Το μέγεθος της Τουρκικής αντιπροσωπείας, περίπου 380 άτομα, παρέπεμψε μάλλον σε απόβαση kampfgruppe παρά σε άφιξη συνοδείας πρωθυπουργού. Η πληρέστατη προετοιμασία των γειτόνων μας δεν αποτέλεσε έκπληξη. Η ελληνική κυβέρνηση είχε ήδη σπεύσει να συμφωνήσει με την "πρόταση" Ερτογάν για την δημιουργία του διμερούς "συμβουλευτικού συμβουλίου" Ελλάδος-Τουρκίας, ενός οργάνου μοναδικής και πρωτοπόρου φύσεως που, ουσιαστικά, έθεσε το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο σε ρόλο συμφωνούντος ακροατή Τουρκικών "προτάσεων" υπό μορφή "μνημονίων συνεργασίας" και άλλων τέτοιων φερέλπιδων ντοκουμέντων.
Σε αυτή την κατάφρακτη Τουρκική παράταξη, καθοδηγούμενη από έναν ευφυέστατο και πολύπειρο πρωθυπουργό, η Ελλάς εμφανίσθηκε με τον ασθμαίνοντα "πραγματιστή" της αντιπρόεδρο, διάφορες χαμογελούσες κυρίες περιορισμένης εμβέλειας και εγνωσμένης αναποτελεσματικότητας, στελέχη της παλιάς και νεότερης φρουράς των σοσιαλιστών μας με ατομικό ειδικό βάρος 0,0001, και φυσικά με τον ίδιο τον Κύριο Πρωθυπουργό, πάντοτε φιλικό και gentleman, σε "κάδρο Παρθενώνα", όπως θα έλεγαν και οι αγράμματοι παρουσιαστές των "ειδήσεων".
Είναι ανώφελο να πούμε τίποτε περισσότερο.
Tα φαινόμενα και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.
Η επίσκεψη Ερτογάν της 14ης - 15ης Μαΐου 2010 πέτυχε απολύτως -- για την Τουρκία. Τα θεμέλια μιας "νέας εποχής" πράγματι ετέθησαν: η Τουρκία, άνευ πολλών και άνευ πυροβολισμών, εγκαθιστά καθεστώς προϊούσης οικονομικής υπεροχής και γενικότερου ελέγχου σε μια "σφαίρα επιρροής" εκτεινόμενη στην προς δυσμάς της γείτονα και αποκτά τις ειδικές εκείνες προσβάσεις και συνθήκες "φιλίας" που θα της επιτρέψουν τον έλεγχο του Αιγαίου. Είναι ήδη κοινό μυστικό ότι η Ελλάς έχει πλέον παύσει ουσιαστικά τις αναχαιτίσεις των τουρκικών πολεμικών αεροπλάνων στους "γαλανούς μας ουρανούς", καθώς η πολιτική της "ήπιας παρακολούθησης" (δηλαδή, της απραξίας μπροστά σε τουρκικές προκλητικές ενέργειες) έχει πλέον εγκαθιδρυθεί ως η κοινή πρακτική της νυν ελληνικής κυβερνήσεως, βοηθούσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους.
Το ερώτημα: Ποιος θα μας σώσει όχι από τους "φίλους" Τούρκους αλλά από τους "'Ελληνες";
Υποσημείωση: Ο Κύριος Ερτογάν δεν κατέθεσε στέφανο στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Ποιος τολμούσε να κάνει τέτοια υπόδειξη "πρωτοκόλλου"; Θυμάστε όμως τον προηγούμενο μας πρωθυπουργό, που, σκυθρωπός και αρκούντος βαρύθυμος, κατέφθασε στο μαυσωλείο του Κεμάλ για να αποτίσει τιμάς μετά στεφάνου στον Τούρκο πολέμαρχο; Στην περίπτωση εκείνη, πάλι κανείς δεν τόλμησε να κάνει υποδείξεις: ήταν εκ των προτέρων δεδομένο ότι όλοι και όλες κλείνουν το γόνυ προ του τάφου του Μέγα Τούρκου. Ιδιαιτέρως μάλιστα ένας Έλληνας "πρωθυπουργός". Τουρκία, Ελλάς σε "κάδρο" εθνικής υπεροχής και επιβολής συμπεριφορών "στους άλλους".
Aferin, φίλοι γείτονες!