H απλή αριθμητική που καταρρίπτει ασυζητητί την δέσμη (ελληνιστί "πακέτο") των μέτρων που μόλις εξαγγέλθηκαν από την κυβέρνηση για να "σώσουν την πατρίδα" είναι πολύ απλή, αλλά σαφέστατα εκτός προφανώς εμβέλειας των "εγκεφάλων" που αποφάσισαν πως θα "σωθούμε": άνοδος φόρων υπό καθεστώς άγριας συμπίεσης ήδη χαμηλών εισοδημάτων και καθολικής ύφεσης ισούται με καταβαράθρωση της κατανάλωσης, πτώχευση επιχειρήσεων, απολύσεις en masse, κατακόρυφη μείωση εισπράξεων και κερδών και, εν τέλει, μείωση των δημοσίων εσόδων.
Η δραστική συμπίεση των εξόδων μισθοδοσίας του Δημοσίου -- η οποία αποτελεί το μοναδικό από τα μέτρα που έπρεπε να είχε εφαρμοσθεί προ πολλού -- θα ήταν πιθανώς σωτήρια μόνον αν είχε συνδυασθεί με γενική και πραγματική απελευθέρωση επαγγελμάτων και προώθηση του ιδιωτικού τομέα με ειδικά φορολογικά ευεργετήματα και ελαφρύνσεις, συμπεριλαμβανομένης και της απελευθέρωσης των διαβόητων "εργασιακών σχέσεων". Με άλλα λόγια, υπήρχε ελπίδα αν είχε εγκαταλειφθεί και καρατομηθεί ο κρατικός Λεβιάθαν και επιτραπεί στις πραγματικά δημιουργικές δυνάμεις να δημιουργήσουν (αλλά τότε βέβαια θα πέθαιναν και τα "κόμματα εξουσίας" που ρυθμίζουν τα της "παράγκας" κατά το κοινώς αγράμματο λεγόμενο).
Η απειλή μάλιστα ότι οι περικοπές μισθών θα επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα, με Reich Ordnung της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καταδεικνύει ότι οι "εγκέφαλοι" μας δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ότι κάτι τέτοιο θα επισφραγίσει το απόλυτο τέλος της εσωτερικής αγοράς -- ή ότι απλώς επιλέγουν να αγνοήσουν το αυτονόητο μήπως και ενοχληθούν οι "ντήλερς".
Μετά από τα προεκλογικά "υπάρχουν λεφτά" και όλες τις άλλες εκείνες τρυφερές δηλώσεις περί τιμαριθμικής αναπροσαρμογής μισθών και "προστασίας" του εισοδήματος, οι κύριοι και οι κυρίες που ενέσκηψαν τον περασμένο Οκτώβριο δίνουν τώρα την χαριστική βολή σε μια οικονομία που είχε υποστεί ρήξη κυλίνδρων προ πολλού και σε μια χώρα που δεν παράγει απολύτως τίποτα το οποίο άλλοι θα ήθελαν να αγοράσουν έστω και σε τιμές ακατανίκητων εκπτώσεων.
Αυτό είναι το πραγματικό, ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο πρόβλημα της Ελλάδος για το οποίο, φυσικά, δεν γίνεται κανένας απολύτως λόγος όταν οι πολιτικοί μας εκστομίζουν τις γνωστές άσφαιρες κορώνες για "την πατρίδα που όλοι θέλουμε, την πατρίδα του αύριο".
Ακόμη και αν, ως εκ θαύματος, βγούμε από την στενωπό του τεραστίου ελλείμματος και του εξ ίσου θηριώδους εξωτερικού χρέους -- κάτι το οποίο θα απαιτήσει εθνική πειθαρχία, ατομική εγκράτεια, και δημοσιονομική δεξιότητα που, αυτή την στιγμή τουλάχιστον, δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοιαν -- ο μαρασμός του Ελληνικού παραγωγικού υποδείγματος (ήγουν "μον-ντέ-λου") και η απουσία σταθερών μέσων δημιουργίας και συσσώρευσης πλούτου εγγυώνται την καχεξία και τον παρασιτισμό, πάντοτε συνδεδεμένων με το χρεοκοπημένο κομματικό κράτος, στο διηνεκές.
Είναι επίσης ενδεικτικό του "τρόπου σκέψης" των σημερινών μας "σωτήρων" ότι κανείς τους (και καμιά τους) δεν διανοούνται να πουν δύο λόγια ενθάρρυνσης στον "λαό" από τον οποίον δεν παύουν να απαιτούν να "ματώσει" ώστε να "κλειδώσει" η ελέω Ευρώπης "ανασύνταξη της πατρίδας", όπως τα θέλει το καινούργιο "ρητορικό" ιδίωμα των αυτοαποκαλούμενων "δημοσιογράφων" που έχει αναπτυχθεί τελευταία.
Δεν απαιτούμε φυσικά τίποτε το χαρισματικό και τίποτε το πραγματικά πολιτικό. Στο επίπεδο που έχει κατατσακιστεί η "πολιτική μας κουλτούρα" ένα απλό ζαχαρώδες θα ήταν ίσως αρκετό για να καλλιεργήσει έστω αμυδρές ελπίδες "καλυτέρων ημερών". Αντ' αυτού όμως υπάρχει μόνον ο μαυροφορεμένος χορός των κυβερνητικών χορωδών της Συμφοράς και του Χάους που παρελαύνει συνεχώς στις τηλεοράσεις και τα διάφορα "φόρα" εδώ και στο εξωτερικό.
"Μαύρη ειν' η νύχτα στα βουνά, στους βράχους πέφτει χιόνι" λέει το παλιό ηρωικό τραγούδι που, αυτή την στιγμή, ταιριάζει γάντι στην "ισχυρή Ελλάδα" των άθλιων πολιτικών επιλογών και των χαρτονένιων δυσλεκτικών "ηγετών" ως ένας δεύτερος Εθνικός Ύμνος.
Η συνέχεια θα παιχθεί επί της οθόνης των "αγορών" και των "ραντιέρηδων" (για να θυμηθούμε και έναν άλλον μέγα "ηγέτη" ο οποίος και αυτός μας "έσωσε" βάζοντας το πρώτο φιτίλι της σημερινής μας κατάστασης).