Πριν παραφρονήσουμε τελείως με την "πολιτική εξόδου" από την καταστροφική κρίση, η οποία βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της συζήτησης -- πέντε ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 -- αλλά και με τις συνεχείς "διαρροές", "εκτιμήσεις" και ιστορίες για αγρίους που προωθεί τόσο απερίσκεπτα και ερασιτεχνικά η κυβέρνηση, ας κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις οι οποίες, υπό τις παρούσες συνθήκες της σουρεαλιστικής πολιτικής "πραγματικότητας", επέχουν θέση μάλλον ψυχολογικής υποστήριξης παρά οτιδήποτε άλλο.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Κανένας εχέφρων πολιτικός δεν μπορεί να πιστεύει ότι η μέσω υπερφορολόγησης αυτοκτονία της χώρας του θα της επιτρέψει να επανακάμψει ως "αξιόπιστος παίκτης" ώστε, ως σύγχρονος Δράκουλας των Καρπαθίων (ή μάλλον των Βαρδουσίων) να αναδυθεί από το κιβούρι για να συνεχίσει τον εθνοκτόνο δανεισμό με "καλύτερους όρους". Η πρόχειρη δικαιολογία της κυβέρνησης για την καταστροφική αυτή τακτική εν μέσω βαθύτατης ύφεσης εξακολουθεί να αναφέρεται "στις εντολές των Βρυξελλών", πλην όμως η αποστολή μια κυβέρνησης είναι κατά πρώτον η διασφάλιση της επιβίωσης της χώρας και όχι η εφαρμογή όποιων "εντολών" ανεξαρτήτως πηγής.
ΤΡΙΤΟΝ: Κανένας εχέφρων πολιτικός δεν είναι δυνατό να ισχυρίζεται ότι το σημερινό "μοντέλο" του Ελληνικού κράτους μπορεί να επιβιώσει όπως είναι, με μικρές μόνο επαλήψεις "εκσυγχρονιστικής" βαφής, και να καλύψει επιπλέον τις απαιτήσεις επιβίωσης και του Ελληνικού Έθνους -- διότι πράγματι υπάρχει ένα Ελληνικό Έθνος που, παρ' όλες τις αλληθωρίζουσες θεωρίες της κακόηχης, εισαγομένης, άγαρμπης "πολυπολιτισμικότητας", αποτελεί το μοναδικό μας καταφύγιο αν θέλουμε να διατηρήσουμε αυτή τη γωνιά της Βαλκανικής ως Ελληνική γη.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Κανένας εχέφρων πολιτικός δεν παραδίδει αμαχητί και "πολιτισμένα" την χώρα του σε μαζικές ξένες διεισδύσεις με τη δικαιολογία του "δεν γίνεται διαφορετικά" -- και δεν αναδεικνύει σε εθνικό στόχο, εν μέσω δραματικής οικονομικής κρίσης, την "ένταξη των μεταναστών" που έχουν φτάσει εδώ παράνομα και δεν έχουν την παραμικρή συγγένεια ή πολιτισμική εγγύτητα με τους ιθαγενείς. Η Ελλάδα, κύριοι, δεν είναι Γαλλία, Αγγλία ή Δανία. Ίσως μάλιστα αυτή η συγκεκριμένη περίπτωση της "ένταξης" των μεταναστών να είναι και η μοναδική για την οποία μπορούμε να επικαλεστούμε την περίφημη "ιδιαιτερότητα" της.
ΠΕΜΠΤΟΝ: Κανένας εχέφρων πολιτικός δεν επιδίδεται σε μαραθώνιο διαρροών, φοβικών επαναλήψεων, και διάχυση γενικής τρομοκράτησης του "πόπολου" για να υπάρξει τελικά "συναίνεση" δια της βίας για "μέτρα" που ελάχιστη σχέση έχουν με την έστω και την τελευταία στιγμή ανασυγκρότηση μιας οικονομίας που οι ίδιοι εκείνοι οι οποίοι ορκίζονται σήμερα στο όνομα των "μεταρρυθμίσεων" την μετέτρεψαν σε έναν φθισικό, παρασιτικό οργανισμό εξαρτημένο από το κομματικό ρουσφέτι, την κατάχρηση, την κλοπή, και την ατιμωρησία των "δημοκρατών" που βασίλευσαν κατά την επάρατο "μεταπολίτευση" χωρίς ουσιαστικά αντιπάλους.
Είναι επίσης αναγκαίο για τους ενσκήψαντες τον Οκτώβριο 2009 να αντιληφθούν ότι η εκλογική τους επικράτηση δεν ήταν αποτέλεσμα γενικής λαϊκής εμπιστοσύνης στα ταλέντα τους και στα ανύπαρκτα "σχέδια" τους -- ιδίως μάλιστα όταν ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι αποτελούσαν μια νεότερη φτιασιδωμένη έκδοση ενός χρεοκοπημένου και βαθύτατα ενόχου σχήματος -- αλλά μάλλον αποτέλεσμα του αδιεξόδου του δικομματισμού ('ή αυτοί ή οι άλλοι') και μιας μαζικής δυσφορίας με την προηγούμενη κατάσταση της υπναλέας μαλθακής "ηγεσίας", της άθλιας διακυβέρνησης, της διασπάθισης του δημόσιου πλούτου, και την ανάδειξη των συνηθισμένων μετριοτήτων σε ρυθμιστές καταστάσεων που άπτονται αυτής καθ' εαυτής της ύπαρξης αυτής της χώρας.
Η επίκληση, λοιπόν, από τους νυν ενσκήψαντες της υποτιθέμενης πλειοψηφικής υποστήριξης των "μέτρων" που θα πάρουν, αλλά ακόμη δεν πήραν, είναι άνευ περιεχομένου διότι τέτοια λαϊκή αποδοχή απλούστατα δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει όταν η μοναδική σταθερή υπόσχεση εκείνων που είχαν "σχέδιο", αλλά βγήκαν ήδη "νούλες", είναι ο αργός βασανιστικός θάνατος μέσω Βρυξελλών όχι μόνο του εμποράκου, αλλά και όλης γενικώς της όποιας "μεσαίας τάξης" υπάρχει σε αυτή την χώρα (ο θάνατος της 'εργατικής τάξης' στην σημερινή της μορφή δεν αναφέρεται καν εδώ διότι είναι δεδομένος, με ή χωρίς Βρυξέλλες, εφόσον εφαρμοσθούν ακόμη και συγκρατημένα μέτρα εξορθολογισμού της παραγωγής και των εργασιακών σχέσεων).
Το βασανιστικό ερώτημα που προκύπτει είναι λοιπόν απλό: Μπορούν οι "προσαρμογές" που απαιτούνται να πραγματοποιηθούν χωρίς κοινωνική έκρηξη που θα κάνει τις ταραχές του Δεκεμβρίου 2008 να φαίνονται σαν ένα παροδικό ξέσπασμα μιας ομάδας παρεκτραπέντων νεαρών;
Οι γνώμες εδώ διίστανται, ιδιαιτέρως μάλιστα εν όψει της πλήρους απάθειας που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια την Ελληνική κοινωνία ακόμα και σε σχέση με οφθαλμοφανείς απειλές εξωτερικής ή εσωτερικής φύσεως. Υπάρχει βεβαίως και η "σχολή σκέψης" που υποστηρίζει με αρκετή πειστικότητα ότι ουδέποτε στο παρελθόν δεν είχε προκύψει παρόμοια πραγματική απειλή για το βόλεμα εκατοντάδων χιλιάδων, κυρίως απαίδευτων και γενικώς ανικάνων, δημοσίων υπαλλήλων και για την αγαστή συνύπαρξη του κράτους και της θεσμοθετημένης εξαπάτησης και εκμετάλλευσης του "κοινωνικού συνόλου" από περιχαρακωμένες μειοψηφίες ειδικών συμφερόντων με ανεπανάληπτη ικανότητα στην τέχνη του εκβιασμού και στην απροκάλυπτη, αλλά προστατευόμενη, βία των "καταχτημένων δικαιωμάτων".
Η οικονομική κατάρρευση, όπως είναι αναπόφευκτο, σαρώνει χωρίς δισταγμούς πολλές από τις "σταθερές" αυτού του ιδιότυπου Ελληνικού συστήματος.
Μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες, παραδείγματος χάριν, θα προκύψει πραγματικό αδιέξοδο για την πληρωμή συντάξεων εκατοντάδων χιλιάδων πραγματικών και ersatz συνταξιούχων διαφόρων ταμείων που είναι εδώ και πολύ καιρό άδεια. Ήδη οι γερμανικές τράπεζες έχουν εντολές να μην διαπραγματεύονται ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου. Το παράδειγμα τους μπορεί να ακολουθήσουν και άλλες σε άλλα μέρη του κόσμου. Δεδομένης δε της απελπισίας του Ελληνικού δημοσίου για μετρητό, ο τραπεζικός δανεισμός συντόμου διαρκείας με φουσκωμένα επιτόκια έχει μεταβληθεί σε κύριο "εργαλείο" αντιμετώπισης της κρίσης -- με μοναδικό φυσικά αποτέλεσμα την περαιτέρω δραματική της χειροτέρευση.
Ποια θα είναι η απάντηση αυτών που είχαν "σχέδιο" στον αποκλεισμό τους από την χρηματοδοτική αυτή πηγή με την οποία καλύπτουν "ανελαστικές" καθημερινές ανάγκες; Η δήθεν "βοήθεια" των Ευρωπαίων "εταίρων" μας;
Είναι λοιπόν καιρός να σταματήσουν τα άχρηστα και άκρως υπονομευτικά λόγια περί διαφθοράς, Τιτανικού και λοιπών και να υιοθετηθεί μια πιο "δυναμική" γλώσσα "πειστικότητας" που θα προσπαθήσει να μπαλώσει τα αδιόρθωτα. Τόσο οι "κουτόφραγκοι" όσο και όλοι οι άλλοι γνωρίζουν πια πολύ καλά τι είναι η Ελλάς, πως τα "φέρνει βόλτα", και με τι μέσα υποστηρίζει τις διάτρητες και ψυχιατρικά ελέγξιμες της συμπεριφορές.
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος για τους ίδιους τους "ηγέτες" μας να τροφοδοτούν το ήδη βεβαρημένο μας "δημόσιο προφίλ".
Γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε καν αυτό για να το "υποστηρίξουμε".