“Το κυβερνάν εστί προνοείν”, έλεγαν οι παλαιότεροι. Στις μέρες μας το “προνοείν” έχει μεταβληθεί σε “βούτα μέσα και όπου βγάλει”, για να το εκφράσουμε στην σύγχρονη κοινοβαρβαρική, η οποία ταχέως και απηνώς αντικαθιστά την απλή Ελληνική, αλλά λογία, γλώσσα.
Το πρόβλημα διογκώνεται περαιτέρω διότι οι νυν ενσκήψαντες με “δημοκρατικές διαδικασίες”, μέσα στην σύντομο διάρκεια της παραμονής τους στην εξουσία, όλο και περισσότερο απομακρύνονται από τα επαρκώς οριζόμενα ως “δημοκρατικά πλαίσια” (βλέπε, λόγου χάριν, την δια σφραγίδος προσωπικής υπουργικής κοπής ανακοινωθείσα παράνομη και αντισυνταγματική αναδρομικότητα της φορολογίας) ενθυμούνται πρακτικές του “αλήστου μνήμης” παρελθόντος και προχωρούν σε αλλοπρόσαλλες “λύσεις” και “πλάνα” για “δημόσια διαβούλευση” που σκορπούν ανησυχία, αβεβαιότητα και φόβο στους πολίτες, ακόμη και εκείνους “που δεν θα θίξουμε με κανένα μέτρο”.
Η διακυβέρνησις, όπως ανακάλυψε η προηγουμένη της σημερινής πολιτική παράταξις, απαιτεί, εκτός των γνώσεων, πολύ αίμα και ιδρώτα. Τις τελευταίες δεκαετίες, βεβαίως, ο πόνος και ο ιδρώς επιβαρύνουν κυρίως, αν όχι αποκλειστικώς, εκείνους τους υπηκόους του Βιλαετίου που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, ήγουν τους μισθωτούς και συνταξιούχους, οι οποίοι πληρώνουν είτε εξ αιτίας προσωπικής ηθικής, είτε λόγω αντικειμενικών περιορισμών, αντιθέτως προς την πλειοψηφία των “κοινωνικών ομάδων” της χώρας αυτής που απλώς παρακολουθούν με γέλωτες τα αθέλητα αυτά υποζύγια να φέρουν σχεδόν όλα τα βάρη. Με αυτό τον τρόπο έχουμε καταλήξει σε μια ιδιότυπο “δημοκρατία” όπου οι ημίονοι αυτοί βασανίζονται στα χέρια των “κυβερνήσεων”, όπως αυτή των νυν ενσκηψάντων, και όλων εκείνων των “κοινωνικών εταίρων” οι οποίοι υφίστανται μόνον ως παρασιτικοί αδηφάγοι οργανισμοί σε περιβάλλον δανειακής, αποκλειστικά, εργαστηριακής ατμόσφαιρας.
Οι νυν ενσκήψαντες, παρ όλους τους εντόνους ισχυρισμούς τους περί του αντιθέτου, ήδη αποδεικνύονται περίπου οι ίδιοι, αν όχι απαράλλαχτοι, των προηγουμένων. Η ακατάσχετη τους λογοδιάρροια, τα αλλεπάλληλα “προγράμματα” διάσωσης μας τύπου Monopoly, η καταφανής τους πενία γνώσεων και αντιλήψεων περί της σύγχρονης κρατικής δομής, και η βύθισις τους σε έναν ιδιότυπο techno λαϊκισμό συνθέτουν μιαν αποκαρδιωτική και καταθλιπτική εικόνα (που, φυσικά, δεν αντικατοπτρίζεται στα κίβδηλα Gallup, των οποίων οι παραγωγοί ικανώς ανταμείβονται για να δημιουργήσουν 'ρεύμα'). Τα “συντροφικά μαχαιρώματα”, κοινώς οι έριδες, που καταπίνουν το “υπουργικό συμβούλιο” δεν αποτελούν κάτι καινούργιο, πλην όμως αποκτούν ιδιαίτερη δηκτικότητα επειδή ακριβώς οι κατά το παρόν ερίζοντες μας είχαν πάρει τα αυτιά με το “αυτο-σερβίρισμα” τους ως η “νέα αρχή”.
Επί του πρακτέου, όμως:
1. Κανείς, ποτέ, δεν πέτυχε έξοδο από οικονομική κρίση, όπως αυτή που μας περισφίγγει, με μαζική επιβολή φόρων κατά πάντων που ούτως ή άλλως είναι μικρού ή και καθόλου ανταποδοτικού οφέλους. Γενικώς, η επιβολή φόρων καταπνίγει τις αγορές, αποσαθρώνει το οικογενειακό εισόδημα, επεκτείνει την ανεργία, παρανόμως κατάσχει την περιουσία δικαίων και αδίκων, συντηρεί τον πληθωρισμό και προτρέπει σε γενική (και δικαιολογημένη) φυγή κεφαλαίων. Ιδιαιτέρως σε περιπτώσεις όπως του δικού μας “κράτους”, οι φόροι κατευθύνονται κυρίως στην συντήρηση των κηφήνων του δημοσίου τομέα, εν μέσω απύθμενης διαφθοράς και παντοίων εκβιασμών εκ μέρους της “διοίκησης”, με ελάχιστη πρόνοια για τους υπολοίπους – και τώρα, υπό την τεράστια πίεση των ελλειμμάτων, στην εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους που όμως προσομοιάζει στον Πίθο των Δαναΐδων.
2. Κανείς, ποτέ, δεν πέτυχε ανατροπή των αρνητικών αποτελεσμάτων με την υιοθέτηση εξόφθαλμα ολοκληρωτικών και αντισυνταγματικών απόψεων παρ όλα τα “δήθεν δημοκρατικά πλαίσια” της διακυβέρνησης. Διαβάσαμε, λόγου χάριν, ότι ο αρμόδιος υπουργός, ερωτώμενος για τον περιβόητο αναδρομικό και μη ανακοινωθέντα φόρο επί γονικών παροχών, απάντησε “... προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει εδώ και καιρό πως θα προχωρήσει σε αλλαγές στη φορολογία των ακινήτων και δεν ήθελε να επιτρέψει σε εκείνους που έχουν μεγάλες περιουσίες να εκμεταλλευτούν το ευνοϊκό φορολογικό πλαίσιο και το χρονικό 'παράθυρο' που προκύπτει από τη διαβούλευση για τη φορολογική μεταρρύθμιση” (έμφαση δική μας). Η αφοπλιστική, πλην όμως καταψυκτική, αυτή ειλικρίνεια του κυρίου υπουργού μας αφήνει άναυδους, αφού, δια μιας, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κάθε “κλάσης” ανακηρύσσονται επισήμως μαφιόζοι, που θέλουν να βλάψουν το “δημόσιο συμφέρον” όταν εξασκούν το αναφαίρετο δικαίωμα τους να ενεργήσουν με βάση υπάρχοντες νόμους και πρόνοιες που δεν έχουν προσβληθεί συνταγματικώς ή άλλως ανατραπεί με αποφάσεις δικαστηρίων ή/και νομοθετικές ρυθμίσεις. Προτείνουμε, λοιπόν, οι νυν ενσκήψαντες να νομοθετήσουν την συλλήβδην απαγόρευση εφαρμογής νόμων λόγω μελλοντικών σχεδίων της όποιας κυβέρνησης που αντιτίθεται στις πρόνοιες και διατάξεις των νόμων αυτών.
3. Κανένας, ποτέ, δεν ξεπέρασε τις στενωπούς, όπως αυτές που μας περικυκλώνουν σήμερα, με “δημόσια διοίκηση” όπως η καθ ημάς, με κομματικά ελεγχόμενες “συνδικαλιστικές οργανώσεις” που λυσσαλέα πολεμούν κάθε προσπάθεια μείωσης ελλειμμάτων, με περιχαρακωμένες κομματικές μειοψηφίες (που κάποτε τις ονομάζαμε 'νομενκλατούρες') οι οποίες απαιτούν έλεγχο επί της διακυβερνήσεως και επηρεάζουν τα πράγματα σε ανώτατο επίπεδο, με εσωτερική αγορά αιχμάλωτο σοβιετικών “ρυθμίσεων”, πτωματικά “κοινωνικά δίκαιων” περιορισμών, ασφυκτικών εμποδίων στην ατομική επαγγελματική δραστηριότητα με άγρια φορολόγηση μέσω των εισφορών μόνο κατ όνομα “κοινωνικής ασφάλισης”, μαζική καταδίωξη της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας ως εκ των προτέρων ενόχου “κοινωνικών αδικιών”, και με αναρίθμητες συντεχνιακές ομάδες, προσκολλημένες στην Εποχή του Χαλκού και προστατευμένες από πλειάδες νόμων και “ειδικών διατάξεων”, που ανατρέπουν και κατατροπώνουν κάθε ελπίδα ελευθέρων συναλλαγών με σκοπό, ναι το ομολογούμε, το εμπορικό κέρδος, δηλαδή την Μητέρα Πάσης Ανάπτυξης δια της ροής ρευστού και χαμηλά φορολογουμένου χρήματος (άλλως γνωστής και ως 'αλισβερίσι').
Ας προσπαθήσουν οι νυν ενσκήψαντες με την “δημόσια διαβούλευση” και την “ηλεκτρονική διακυβέρνηση” και την “πράσινη ανάπτυξη” -- που επικινδύνως πλέον προσεγγίζει τα 'πράσινα άλογα' – όσο θέλουν.
Τίποτε από τα δέοντα δεν πρόκειται να επιτευχθεί χωρίς μια παραγωγική, ελεύθερη κοινωνία που
1. θα μπορεί να ζει χωρίς εξάρτηση από τα δανεικά
2. θα παράγει αρκετά για όλους συν ένα μικρό απόθεμα
3. θα μπορεί να συμμετέχει ικανοποιητικά στον “διεθνή καταμερισμό της εργασίας” χωρίς την ιδιότητα του ζήτουλα, και
4. θα μπορεί να αναπαράγει συνθήκες ικανοποιητικής διαβίωσης με ελεγχόμενο κόστος.
Η ανάκαμψη δια της καταστροφής; Ποιος θα κόψει τον Γόρδιο Δεσμό... ;
.... διότι και οι νυν “σωτήρες” μας φαίνονται “εκ του ιδίου υφάσματος” τόσων άλλων.