Πολλά λέγονται τις μέρες αυτές περί “φορολογικής θύελλας” και άλλων παρομοίων συμφορών που μας ετοιμάζει η κυβέρνηση ως τμήμα της δέσμης (ελληνιστί “πακέτου”) μέτρων τα οποία, υποτίθεται, θα μάς οδηγήσουν σε ηρεμότερα και ασφαλέστερα οικονομικά νερά.
Αυτών λεχθέντων, ακόμη και ο πλέον αδαής νεότευκτος (ελληνιστί 'τζούνιορ') οικονομολόγος γνωρίζει ότι ουδέποτε η φορολογία, όσο σκληρή και αν ήταν, δεν έλυσε το πρόβλημα τεραστίων ελλειμμάτων όπως αυτά στα οποία τώρα βυθίζεται η “περήφανη και δυνατή Ελλάδα”. Ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων, επί παραδείγματι, αποδίδει ετησίως ποσά που, υπό τις σημερινές συνθήκες, όπως και αυτές του αμέσου μέλλοντος, αντιστοιχούν σε ψιχία, η συγκέντρωση των οποίων όμως συντηρεί μια τεράστια γραφειοκρατία, απαιτεί δυσανάλογα κόστη, δημιουργεί άπειρες ευκαιρίες διαφθοράς και εκβιασμών, και εν τέλει προσθέτει ελάχιστα στην αντιμετώπιση των βαρών της οικονομίας. Παρ' όλα αυτά, η “φορολογική θύελλα” που επέρχεται είναι και πάλι σκοπεύουσα (ελληνιστί “στοχεύουσα”) το ατομικό εισόδημα που, στην Ελλάδα των κομματικών “ισορροπιών” και των ατελείωτων “ιδιαιτεροτήτων,” δεν πρόκειται ποτέ να μετρηθεί και να ελεγχθεί επαρκώς με ή χωρίς “αντικειμενικά κριτήρια” και άλλους παρόμοιους πολιτικούς κομπογιαννιτισμούς.
Σε ώρες όπως οι σημερινές, τα τεράστια προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με ριζοσπαστικές λύσεις. Σε μια χώρα όπου πέντε περίπου εκατομμύρια φορολογικές δηλώσεις τα τελευταία χρόνια αποδίδουν ένα μέσο ετήσιο δηλωθέν εισόδημα μεταξύ 12 και 16 χιλιάδων ευρώ, είναι προφανές ότι η “στόχευση” (δηλαδή η σκόπευση) του ατομικού εισοδήματος ως κυρίας πηγής μετρητού για το κράτος είναι το ανάλογο του Πίθου των Δαναΐδων. Εν όψει μάλιστα της γενικότερης αδυναμίας του ελληνικού “κράτους” να εφαρμόσει σύγχρονες μεθόδους ανίχνευσης των πραγματικών εισοδημάτων (κάτι που ακόμη και προηγμένες χώρες δεν πετυχαίνουν επαρκώς) δημιουργείται η ανάγκη για γενναίες και ευφάνταστες αλλαγές. Ποιες θα μπορούσαν να είναι μερικές από αυτές;
Πρώτα-πρώτα, η κατάργηση των εξοντωτικών προοδευτικών φόρων εισοδήματος φυσικών προσώπων και η αντικατάσταση τους από έναν “αντιλαϊκό” γενικό φόρο μοναδικού συντελεστή, όχι περισσότερο του 20%, από το πρώτο ευρώ (ας μην ξεχνάμε ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο όριζε την “γερή προοδευτική φορολογία” ως ένα από τα κύρια μέσα καταστροφής της κοινωνίας των “μπουρζουάδων”).
β) Ένας μοναδικός φόρος επί όλων ανεξαιρέτως των συναλλαγών, πλην αγοράς τροφίμων και ηλεκτρικού/νερού, σε λογικά επίπεδα, π.χ. 7%, με σύγχρονο απομάκρυνση από τον εξωφρενικό και ληστρικό “ΦΠΑ”, γέννημα θρέμμα της αλλήθωρης Εοκικής εφευρετικότητας, τα σχιζοφρενή επίπεδα του οποίου δεν θα πάψουν ποτέ να αποτελούν το μεγαλύτερο κίνητρο για φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή.
γ) Η επιβολή ενός γενικής εφαρμογής “ενιαίου τέλος ακίνητης περιουσίας”, ήτοι φόρου επί της ακινήτου ιδιοκτησίας κατά τα εφαρμοζόμενα σε άλλες χώρες με επιτυχία αιώνων, και την άμεσο εγκατάλειψη των λαϊκισμών των “εδικών κοινωνικών καθεστώτων” όπως, π.χ., για τους αγρότες, της “φορολόγησης μεγάλης ακίνητης περιουσίας”, και της απαλλαγής των “μικροϊδιοκτητών” από το τέλος αυτό.
δ) Η πραγματική φορολόγηση όλων των κερδών των επιχειρήσεων με έναν μοναδικό, χαμηλό συντελεστή, π.χ. 6%, και η άμεση εγκατάλειψη όλων των άλλων “τελών”, φόρων, και υπολοίπων αθέατων επιβαρύνσεων που εξυπηρετούν αποκλειστικά τις ανάγκες του “βαθέος κράτους” της θεσμοθετημένης και ενεργού διαφθοράς.
ε) Η παροχή πραγματικών φορολογικών κινήτρων σε οποιονδήποτε φέρει το μετρητό του στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως δραστηριότητας, με την σύγχρονο παροχή εγγυήσεων, ακόμη και συνταγματικών, ότι καμιά αλλαγή καθεστώτος ελεύθερης διακίνησης και φορολογίας δεν μπορεί να επέλθει για ποσά που με αυτό τον τρόπο εισάγονται και παραμένουν ενθάδε.
Πριν, όμως, φτάσουμε στις όποιες λύσεις, το προαπαιτούμενο είναι η γενναία συρρίκνωση της ελληνικής κρατικής “μηχανής” που συνθλίβει κάθε έστω και δειλή απόπειρα αναγκαίων αλλαγών. Η κρατική αυτή “μηχανή” -- υπολειτουργούσα, αδηφάγος, σπάταλη, διεφθαρμένη, και αντιδραστική -- είναι η προεξάρχουσα αιτία όλων των ελλειμμάτων και πολιτικό-δομικών κακοτεχνιών που έχουν συνειδητά δημιουργήσει τα κόμματα και οι συντεχνίες και καταπνίξει αυτή την χώρα. Καμιά απολύτως “φορολογική μεταρρύθμιση” δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει εφόσον η οικοδόμηση της γίνει με τα ίδια σκάρτα υλικά, έμψυχα και άψυχα, με τα οποία ιδρώνουμε εδώ και δεκαετίες.
Το ερώτημα, λοιπόν, της “αλλαγής” γίνεται σχεδόν μεταφυσικό όταν κανείς δεχθεί τις ανωτέρω διαπιστώσεις και συμπεράσματα. Πώς μπορούν οι “αλλαγές” αυτές να προχωρήσουν μπροστά σε μια γενική αντίσταση ισχυρών μειοψηφιών, μπροστά στην πολιτική συναλλαγή και το “βόλεμα”, μπροστά στην κουλτούρα της διαφθοράς, μπροστά σε ριζωμένες αντιλήψεις προσωπικού κέρδους εις βάρος όλων των άλλων;
Όπως έλεγε ο καγχάζων Ροΐδης στα Ανθελληνικά του: “Οι Έλληνες [....] κάλλιστος και λίαν αξιαγάπητος λαός, ουδέν άλλο ελάττωμα έχουν πλην της δολιότητος, της αισχροκερδείας, του ψεύδους, της κλοπής και της παντελούς ελλείψεως παντός ηθικού συναισθήματος”. Η οικονομική και φορολογική μας μαρμαρυγή εξηγείται έτσι πλήρως, τουλάχιστον κατά Ροΐδη. Αυτό που μένει τώρα, εν όψει “φορολογικής θύελλας”, είναι να διαπιστώσουμε αν οι ίδιοι αυτοί “Έλληνες” έχουν την ικανότητα της “υπέρβασης” των ιδίων χειρότερων τους θεμελίων.
Η Ιστορία δυστυχώς έχει ήδη δώσει την απάντηση.