Τις μαύρες αυτές μέρες για την Πατρίδα και για όλες/όλους που έχουν μείνει σε αυτόν τον τόπο με γνήσια στεναχώρια και φόβους για το μέλλον -- και όχι με ‘στεναχώρια’ που εκπηγάζει από την ανατροπή του βρωμερού κομματικού βολέματος, των ευρέως διαδεδομένων επιδομάτων ‘χρήσης Η/Υ’ και ‘καυσοξύλων’, της μόνιμης και κυνικής ‘αρπαχτής’ και της γλυκιάς γεύσης της ‘φραπεδιάς’ -- η αναζήτηση της αισιοδοξίας έχει μεταβληθεί σε πορεία στην έρημο χωρίς παγούρι.
Να κοιτάξουν ας πούμε προς την “κυβέρνηση” των ανδρεικέλων Pap & Co. του ιογενούς μνημονίου και του ανέμελου jet-setter πρωθυπουργού μονίμως εν πτήσει (πραγματική όσο και κρανίου) η οποία βρίσκεται σε κατάσταση προϊούσας διάλυσης λόγω ιδιοκατοίκησης με άδεια πρωτοδικείου και μονίμως αναμένουσα τους αιωνίως απόντες “συντονιστές” που θα “οργανώσουν” καλύτερα το καταστροφικό, διαλυτικό και εθνοκτόνο της έργο;
Να στρέψουν τα μάτια προς τα χρεοκοπημένα “κόμματα εξουσίας” και τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης που συνωθούνται στην περιφέρεια των “ισχυρών” και προσιδιάζουν μια θλιβερή opera buffa παρά πολιτικούς οργανισμούς; Ή να αναζητήσουν παρηγοριά στα λικνιζόμενα “κινήματα” των αποτάκτων και μεταχειρισμένων τώρα πια απόβλητων υλικών πολιτικής κατεδάφισης;
Να κοιτάξουν προς την πλευρά των εκατομμυρίων συμπολιτών τους που στις τελευταίες εκλογές πήγαν για περίπατο ή βυθίστηκαν στον καναπέ για να χαζέψουν τούρκικα μπακίρια shows ενώ έπρεπε να είχαν κατακλύσει μαζικά τα εκλογικά τμήματα και να είχαν πνίξει τις κάλπες για να μαυρίσουν αυτούς κι αυτές που μας παρασύρουν στην εξαφάνιση -- αντί να τους επιτρέψουν με την αποχή τους να ισχυρίζονται αναιδέστατα και δημοσίως ότι διατηρούν την “λαϊκή εντολή” για να μας ανασκολοπίσουν υπό τα χειροκροτήματα των Στρως-Καν, Ρεν και λοιπών “φίλων” θεατών που επιδοκιμάζουν τα ανδρείκελα μαστιγώνοντας τα συγχρόνως και παρακολουθώντας με ικανοποίηση την σφαγή του τόπου;
Να αφήσουν το βλέμμα τους να πλανηθεί πάνω από την ρημαγμένη μας οικονομία που ακόμη και οι πλέον “αισιόδοξοι” την θεωρούν ευρισκόμενη πια σε τεχνητή υποστήριξη, με το κουμπί του αναπνευστήρα υπό τον έλεγχο ξένων “σωτήρων” που δεν προχωρούν στο μοιραίο μόνο εξ αιτίας φόβων για τις δικές τους οικονομίες και όχι φυσικά για το αν 10 εκατομμύρια Ελληνίδες και Ελληνες θα επιβιώσουν (σκοπίμως κατεβάζουμε τον αριθμό αυτόν από τα 11 σχεδόν εκατομμύρια διότι δεν συνυπολογίζουμε τους ‘αντικανονικούς’ ήγουν παράνομους κυρίως ασιάτες και αφρικάνους σαλταδόρους που έχουν κατακλύσει την χώρα και που φυσικά δεν πρέπει να αναζητούν εδώ ‘δικαιώματα’ επιβίωσης ανεξαρτήτως ‘διεθνών συνθηκών’ κ.λπ. όταν οι ιθαγενείς βρίσκονται εκεί που βρίσκονται).
Να κοιτάξουν μήπως προς την κατεύθυνση των αγαπημένων και φίλων γειτόνων μας, όπως π.χ. της μεγάλης οδοστρωτήρος νέο-Οθωμανικής, Ισλαμικής Τουρκίας, που δεν βλέπουν την ώρα και την στιγμή να αρχίσουν το μεθοδικό ξεκοκάλισμα του εθνικού χώρου που με αίμα και τεράστιες θυσίες κέρδισε με την ξιφολόγχη μια άλλη γενιά, ηρωική και αποφασισμένη, που τώρα αποτελεί μόνο αντικείμενο για τα βιβλία της Ιστορίας;
Να παρακολουθήσουν τους αδιάκοπους τηλεοπτικούς πιθηκισμούς των “ντόπιων καπιταλιστών”, όπως θα έλεγαν και οι παρ’ ημίν σταλινιστές, “που είδαν ανοιχτά και μπήκαν” κατά το λαϊκόν, απαιτώντας πια χωρίς φραγμούς την άνευ όρων εφαρμογή του “κινεζικού μοντέλου” εργασιακών σχέσεων, με απώτερο σκοπό την μαζική προλεταριοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων -- και την με αυτό τον τρόπο αποκατάσταση, ελπίζουν, της τεράστιας απώλειας που υφίσταται ο ανερυθρίαστα κρατικοδίαιτος “ιδιωτικός τομέας” μας από την κατάρρευση, λόγω οικονομικής κρίσης, τους δικτύου διαφθοράς και παράνομης συν-εκμετάλλευσης του δημοσίου χρήματος από τους τοπικούς μας μεγιστάνες σε αγαστή σύμπλευση με τους ένοχους πολιτικάντηδες;
Ή να γυρίσουν το βλέμμα τους προς τα “μίν-τια” των διαπλεκομένων κακοποιών βαρωνίσκων που βυθίζονται κι αυτά λόγω της κατάρρευσης της εσωτερικής αγοράς και καταφεύγουν πια στα απόλυτα σκουπίδια, στις ανθελληνικές κορώνες, χάριν “εκσυγχρονισμού”, και στις “προσφορές” DVD και “διήμερων σε εξωτικό ξενοδοχείο” για να πετύχουν μια επιβίωση με απόλυτο ημερομηνία λήξεως;
Η μοναδική (αμυδρή) ελπίδα για πραγματική αισιοδοξία συνδέεται μόνο με την αναγέννηση -- αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο -- του “Πνεύματος του 1909”.
Η μοναδική (αμυδρή) ελπίδα για πραγματική αισιοδοξία θα εκπηγάσει μόνο από την κινητοποίηση των Πολιτών πριν την καταστροφή.
Μια τέτοια πραγματική Αλλαγή θα σημάνει φυσικά την διάλυση όλων των σημερινών αλλόκοτων “πολιτικών” μορφωμάτων και μαζική υποχρεωτική συνταξιοδότηση όλων των “προθύμων” πριν μας φτάσουν, μαζί με τις κληρονομικές “ηγεσίες” τους, στο πάτο του ωκεανού εκ του οποίου “ανάτασις ουκ υπάρχει” κι όπου “ουδέ φως ιλαρόν των δαυλών της Χάριτος κατισχύει του σκότους”.
Η μοναδική (αμυδρή) ελπίδα για πραγματική αισιοδοξία βρίσκεται στα χέρια μας.
Εκτός φυσικά αν παραδεχτούμε ότι όντως είμαστε “φραπεδάκηδες και βολεμένοι” και, ως εκ τούτου, άξιοι της τύχης μας.
Η αισιοδοξία δεν πλανάται ελεύθερη στο διάστημα και στους αιθέρες εκ φύσεως, αλλά δημιουργείται από σκέψεις και πράξεις πραγματικής ανεξαρτησίας.
Πόσοι, λοιπόν, και πόσες θέλουν “να κερδίσουν το στοίχημα”;
Οι αριθμοί τους θα καθορίσουν αν η αισιοδοξία στην Ελλάδα σήμερα έχει δικαίωμα να υπάρχει.